Dvöl - 01.07.1941, Síða 50

20S
við stálpaðan krakka. Og það, sem
meira var: klæðnaður hans virt-
ist aldagamall, og hann bar smíða-
tól í belti við hlið sér.
„Þetta er i raun og veru dverg-
ur, svo sannarlega sem ég er lif-
andi maður,“ hrópaði Tim og
reyndi að ná taki á honum. (En
það er bezt að segja þér strax, ef
þú skyldir vera illa upp alinn, að
dvergarnir eru fjölkunnugir og
hver og einn þeirra ræður yfir
vænum gullsjóði. Það var að
minnsta kosti sagt heima á ír-
landi. Þar var því haldið fram,
að undir eins mætti þekkja dverg-
inn á hvíta alskegginu og smíða-
tólunum, og ef maður næði tang-
arhaldi á honum, yrði hann að
vísa manni á gullsjóðinn sinn.)
En sá gamli skauzt undan eins
og hrökkáll.
,,Er þetta kurteisi Clonmelly-
manna?“ spurði hann, og röddin
titraði lítið eitt.
„Ég ætlaði sannarlega ekki að
gera þér mein,“ sagði hann. „En
ef þú ert það, sem þú sýnist vera,
þá kemur til greina gullsjóður-
inn------.“
„Gullsjóður, þó,“ sagði dverg-
urinn hljómlausri röddu. „Heldur
þú, að ég væri hérna núna, ef ég
ætti gullsjóð? Það fór sannarlega
allt í ferðakostnaðinn, eins og þú
ættir að geta skilið.“
„Ja — ,“ sagði Tim og klóraði
sér í höfðinu, því að þetta var ekki
ósennilegt. „Það getur nú verið
og verið ekki, en------.“
D VÖL
„Það er sannarlega hart að-
göngu,“ sagði dvergurinn klökkum
rómi, — „að fara einmarva til
þessara villtu auðna, einungis
vegna ástarinnar á Clonmelly-
mönnum, og vera svo rengdur af
þeim fyrsta, sem talar til mín! Ég
hefði átt von á því af Ulsterbúa;
en O’Hara-fólkið er héraðssómi."
„Já, satt er það,“ sagði Tim
O’Hara. „Og það skal ekki verða
sagt um þá, að þeir neiti nauð-
stöddum einstæðingi um hjálp.
Setztu óhræddur niður, litli mað-
ur. Ég skal ekki snerta þig.“
„Viltu vinna mér eið að því?“
spurði dvergurinn.
„Já, ég sver það.“
„Þá ætla ég að skríða undir
frakkalafið þitt. Kuldinn og bleyt-
an hérna á sléttunum eru alveg að
gera út af við mig. Ó, þessi þreyt-
andi flutningur,“ hélt dvergurinn
áfram með þungu andvarpi. „Hann
er sannarlega ekki eins sæll og af
er gumað.“
Tim O’Hara fór úr frakkanum og
vafði honum um dverginn. Þá
fékk hann tækifæri til að virða
hann betur fyrir sér, og dverg-
urinn var sannarlega undraverð og
aumkunarverð sjón. Andlitið var
undarlega barnslegt, þrátt fyrir
sítt og hvítt alskeggið, en fötin
rifin í tætlur og kinnarnar inn-
fallnar af skorti.
„Hresstu þig nú upp,“ sagði Tim
og klappaði honum á herðarnar.
„írinn lætur ekki bugast af neinu
smáræði. En segðu mér annars,