Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 19

D VÖL
177
færð þú öll svörin við hinni miklu
reikningsbók tilverunnar? — Þau
geymir framtíðin, en þakkað skal
fyrir hvern áfanga sem næst. Við
stígum af baki gegnt tindinum, og
ísabella tekur af okkur mynd.tveim
ferðamönnum með fimm hesta og
hund á gróðurlausri eyðimörk, með
fjallstindinn í baksýn.
Við höldum upp brekkuna. Und-
irhlíðar fjallanna upp að skarðinu,
Brekkan, eru reyndar ekki brattar,
en við förum þó af baki og göngum.
Undir fótum er kolbrunninn gjall-
salli, sem hestarnir vaða allt að
hófskeggi. Hér kemur sér betur að
hafa vel járnað. Enda höfum við
Tryggvi skeifur og járningatæki
með okkur, ef til þess skyldi þurfa
að taka.
Nokkru sunnar i fjöllunum sjáum
við eina dilká. Á hverju getur bless-
uð skepnan lifað, þar sem enginn
gróður er sjáanlegur? Gustuk væri
að stugga henni eitthvað í áttina
til byggða. En við erum ekki í göng-
um og látum hana því eiga sig, þó
að meiri líkur séu til að hún muni
aldrei koma fram. Hvað leiddi hana
upp i fjöllin, „yfir hæfið of hátt“?
Það er nýlega fallinn snjór i
skarðinu og þæfingsfæri. Dregið
hefir fyrir sólu, og þoka er þegar
sezt á fjöllin. Hún kann því svo
undur vel, að faðma þessi beru fjöll.
Við höldum áfram. Ríðum og ríð-
um. Tryggva virðist skarðið lengra
en hann átti von á. Loks hallar
undan fæti, og snjórinn minnkar.
Við sjáum ekkert frá okkur fyrir
þokunni, en brekkan er ekki lik
því, sem hún á að vera. Hún á að
vera miklu brattari. Það þýðir ekki
að fara lengra, því að Öskju fáum
við hvort eð er ekki að sjá. Við
nemum því staðar á sléttum bletti,
sprettum af hestunum og gefum
þeim hey. Við reisum tjald ísabellu,
þótt ekki sé þægilegt að koma fyrir
tjaldhælum og festa þá vel. En á
því þarf varla að halda. Það er
stafalogn og bezta veður. Reiðing-
arnir eru bornir inn i tjaldið. Þeir
eru það eina, sem hægt er að liggja
á. Við tökum upp nestið, alls konar
kjarnmeti frá Víðikeri, og ísabella
gefur okkur súkkulaði og sýður
kraftsúpu á suðuvél. Ég sæki vatn
út í poll. Potturinn er svo lítill, að
það þarf að sjóða sína suðuna
handa hverjum. Seinast kemur röð-
in að mér. Þetta er í fyrsta sinn,
sem ég bragða kraftsúpu, og ég get
ekki komið henni niður. Ég losa þvi
úr ílátinu út fyrir tjaldskörina, þótt
ég hafi hálfgert samvizkubit út af
því að fara svona með súpu, sem
aðeins var soðin mín vegna. En
hvað átti ég að gera?
Fyrr en varir er Tryggvi sofnaður.
Við ísabella göngum frá nestinu og
spjöllum saman. Svo hjálpa ég
henni til að leggja sig útaf á reið-
ingsmelju, með hnakk undir höfð-
inu, og ráðlegg henni að nota tím-
ann vel og sofa.
Ég þori ekki að yfirgefa hestana
og geng því út. Það er ótækt að við
sofnum öll. Þeir geta rásað eitthvað
út í þokuna. Hún er að visu ekki