Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 62

220
D VÖL
geymir dyggða fésjóð,
hjartans œða heitt blóð
hefir kœra baugslóð.
Sértu vafin hringshrund
heill um alla lífsstund,
kœran viður kjörmund
Jcœtist jafnan þín lund;
hvar þú ferð um heimsgrund,
heiður stefni á þinn fund;
hœgi þér við hels blund
herrans Jesú blóðv,nd.
Um aðskiljanlegt vináttufar
í heiminum.
— Lítið brot. —
Öll er frœgð og þjóðlofs þœgð,
þekking, hægð og róksemd fœgð
kúguð, plœgð, við klœki mœgð,
kœrleiks nœgð ef frá er bœgð.
Eðlið flátt og illsku brátt
œgði dátt í landi þrátt
flokkadrátt og hugmóðshátt,
hryggðarmátt og þjófasátt.
Mútuhrak allmargan rak
meins við tak á þetta blak,
þá flœrðin lak í fyrir og bak,
fylgimak sér ól við kvak.
Heiftrœkinn og hótfyndinn,
hólgefinn og sérplœginn,
auðtalinn og ásteytinn
aldrei þinn sé vinurinn.
Treystu vart á tryggðapart,
tjáðu spart í leyndum margt
þeim, er snart við drykkju djarft
drepur hart á mœlgis art.
Margt eitt sinn ég mér það finn,
misleikin er veröldin,
í dag minn, á morgun þinn,
mótfallinn er vinurinn.
Sœll er hann sem engum ann,
ef aldrei fann sér neinn dyggann,
illt er bann að elska þann,
sem ekki kann að stunda mann.
Halli seim við sútar eim,
sízt þú gleym að hugnast þeim,
œ þess geym að okkur tveim
ást í heim var fylgistreym.
Til sé gœtt um traust og liœtt
í tryggð og sœtt hvað fyrr var rœtt.
Efnið tœtt svo af skal þrœtt,
yndið mcett sé vinum kœtt.
Ágirndin.
— Brot. —
Alla mannœru tryllir,
óveilum kœrleik sóar;
mútugjörn magnar þrœtur,
meinsvari tíðum reynist.
Forvitnis fremur störfin,
fim er i augnaskymi;
öfundarháttum hreyfir,
hnittileg þjófastyttan.
Ekkjum i þrœldóm þrykkir,
þvingar föðurleysingja,
voluðum vœgðir hylur;
vinnudyggð engri sinnir.
Þjónustu lakar launum,
lœtur ei skyldu mœtast,
gefins vill hvað eitt hafa
hirðir sér kaups þrívirðið.
Úr Flateyjarför 1756.
Viðkvæði:
Hugurinn ferjar hálfa leið
(heiman oft í skyndi)
Veit á neyð vakurt byrjað yndi.
Einu sinni flýtti ég förum
fimmti liðs úr heimavórum,
sólar vinda siglukjörum
sætti geisla-dags um skeið,
hugurinn ferjar hálfa leið;
lending hóf í Látra vörum
lóaði ekki að strindi;
veit á neyð vakurt byrjað yndi