Dvöl - 01.07.1941, Side 7

OVÖL
165
æfintýraríkra atburða, og mér
fannst, að hann mundi líka sjá
myndirnar, sem þutu gegnum hug-
arheima mína. Blint fólk er svo
skilningsnæmt. Það sér i gegnum
múra, sem eru lokaðir sjáandi aug-
um. Þessi grunur minn virtist iíka
von bráðar hafa við nokkuð að
styðjast. Facino Cane hætti að leika
á lúðurinn og gekk til mín.
„Við skulum ganga út“, sagði
hann, og rödd hans snart mig eins
og rafstraumur.
Ég bauð honum arminn, og við
héldum af stað.
„Viltu fara með mér til Feneyja?“
sagði hann, þegar við komum
út á strætið. „Viltu vera leiðsögu-
maður minn? ■— Viltu trúa mér? —
Þú skalt verða tífalt ríkari en auð-
kýfingarnir í Lundúnum eða Amst-
erdam. — Ríkari en Rothschild
Auðæfi „Þúsund og einnar nætur“
standa þér til boða“.
Rödd hans var undarlega sann-
fserandi, og þó flaug mér í hug, að
hann hlyti að vera brjálaður. Ég
lét hann ráða ferðinni, og hann
stefndi til Fossés de la Bastille, eins
°g hann væri sjáandi. Hann staö-
næmdist ekki fyrr en við komum á
einmanalegan stað við fljótsbakk-
ahn, þar sem Saint Martin-síkiö
fellur í Signu. Hann tyllti sér á
stein, og tunglsbirtan glampaði á
silfurhvítum hærunum, þar sem
hann sat á móti mér. Þrumuhljóö
bmferðarinnar á breiðgötunum,
virtust koma úr óra fjarlægð. Um-
hverfið og tunglsbirtan höfðu feng-
ið einhvern annarlegan blæ eins og
það hefði verið lostið með töfra-
sprota.
„Þér talið um miljónir við ungan
mann, og sannarlega mundi hann
ekki hika við erfiðustu torfærur, ef
hann ætti þess kost aö verða þeirra
aðnjótandi", sagði ég. „En eruð þér
ekki að gera að gamni yðar?“
„Nei, ungi maður, ég sver þér, að
mér er ekkert gaman í hug. Ég var
einu sinni tuttugu og eins árs eins
og þú ert nú. Ég var auðugur, glæsi-
legur og göfugrar ættar. Ég byrjaði
með ástinni, — fyrstu brjálsemi
mannanna. Ég unni heitar en nokk-
ur maður annar nú á dögum. Ég
hefi faliö mig í kistum og klefum og
þrásinnis átt það á hættu aö verða
rekinn í gegn fyrir aðeins loforö
um einn einasta koss. — En hvað
hefði ég ekki gert fyrir hana? Mér
fannst það jafnvel helgasta köllun
lífs míns, að deyja hennar vegna, ef
þess þyrfti með. Árið 1770 felldi ég
ást til konu einnar af Vedramin-
ættinni. Hún hét Bianca. Hún var
átján ára, og gift sedrago einum.
Hann var senator, þrítugur að aldri,
og unni konu sinni mjög. Hann kom
eitt sinn aö okkur, þar sem við sát-
um í sakleysi og allt, sem við höfð-
um brotiö af okkur, var, að rökræða
um ástir. Hann var vopnaður en ég
vopnlaus, og þó varð ég yfirsterkari.
Ég var kærður fyrir morð og eign-
ir mínar gerðar upptækar, þær sem
til náðist, en ég slapp undan með