Dvöl - 01.04.1942, Qupperneq 6

84
D V Ö Ij
Hann var drjúgur á svipinn eins
og sá, sem ætlar að afhjúpa ein-
hvern leyndardóm:
„Vitið þið, hvað að því er?“
Þeir gátu einungis hrist höfuðin
og starað með fávizku og forvitni
sauðkindarinnar. Ekki gátu þeir
vitað neitt um það.
Duke hreyfði íbygginn höndina,
sem hélt á úrinu.
„Það er rafmagnið.“
Þeir gláptu á hann og undrunin
skeín úr sljóum augunum.
„Það er rafmagnið,“ endurtók
hann. „Rafmagnið í skrokknum á
mér.“
Shepherd heyrði ekki vel.
„Ha?“ sagöi hann.
„Rafmagnið," sagði Duke hærra
og með alvöruþunga í röddinni.
„Rafmagnið?“
Þeir skildu ekki, hvað hann fór,
en biðu átekta.
Loks kom svar véfréttarinnar og
íbyggna handhreyfingin var endur-
tekin um leið:
„Það stanzaði í gær. Stanzaði,
meðan ég var að borða miðdegis-
verð.“ Hann þagnaði skyndilega, en
hóf máls á ný. „Það hefir aldrei
stanzað, frá því ég man fyrst eftir.
Aldrei! Og svo stanzaði það svona,
allt í einu í miðjum matartíman-
um. Ég skildi ekkert í því. Skildi
hvorki upp né niður í því.
„Fórstu ekki með það til úr-
smiðsins?" spurði Reuben
„Jú, ég held nú það,“ sagði hann,
„ég fór með það beint til úrsmiðs-
ins. Þetta úr er eldra en ég, sagði
ég, og það hefir aldrei stanzað, frá
því ég man fyrst eftir. Svo kíkti
hann í það og potaði í það og sagöi
svo þetta.“
„Hvað?“
„Það er rafmagnið, sagði hann,
það er það. Það er rafmagnið —
rafmagnið í skrokknum á yður.
Þetta sagði hann. Rafmagnið."
„Rafmagnsljós?“
„Þetta sagði hann. Rafmagnið.
Þér eruð fullur af rafmagni, sagði
hann. Nú skuluð þér fara heim til
yðar og láta úrið á hilluna hjá
rúminu yðar, og þá fer það af stað.
Og það gerði ég.“
Gömlu mennirnir bjuggu auð-
sjáanlega yfir brennandi spurn.
Það varð löng þögn, þrungin eftir-
væntingu. Að lokum sveiflaði Duke
sigri hrósandi hendinni, sem enn
hélt á úrinu.
„Og það fór af stað,“ sagði hann.
,.Það fór af stað.“
Það rumdi í gömlu mönnunum,
öldungis steinhissa.
„Úrið gekk eins og ekkert hefði
í skorizt. Hefir aldrei gengið rétt-
ar en nú! Laglega af sér vikið.“
í augum gömlu mannanna djarf-
aði fyrir glampa nýrrar undrunar.
Duttlungar úrsins voru ofvaxnir
þeirra aldraða og af sér gengna
skilningi. Þeir fálmuðu eftir skyn-
samlegum rökum þessa fyrirbæris
á svipaðan hátt og sljó augu þeirra
hefðu rýnt í leit að loftbelg uppi
í skýjum himinsins.
Þeir störðu og murruðu og gátu
einungis látizt skilja.