Dvöl - 01.04.1942, Page 8

86
DVÖ
gtttðfmrta gónsóóíftr frá
Úr djúpunum stígur Ijóðsins Ijóð,
er lygnir um strönd og grœði.
Þótt skyggnist um heima skuggans örn
og skýjum vetrarins blæði,
má heyra vonfagurt vœngjatak.
Það er viðlag í dagsins kvœði.
Og hljómanna dís vér dýrkum heitt,
er daganna gullreið ekur.
En fegurst við landmörk húms og hels
hún himinsins bergmál vekur.
Þá birtist oss allra söngva sál
og seiðir, er kvölda tekur.
Þá kveður sér hljóðs vort hjartaslag
í heilagri bœn og trega.
Þá hefja álftir í sárum söng
við silfurblik ölduvega,
og allt er í viðlagsins gimstein greipt
og geymist þar eilíflega.
Og mœði á jörðu frostsins farg
og fárviðrin myrku, þungu,
þá sviptir með einum hörpuhreim
þeim harmi, er foldir sungu,
eitt viðlag úr gömlum, gleymdum brag,
er geymt var á lýðsins tungu.
Úr djúpunum stígur lífsins Ijóð
og leiftrar í kvöldsins hljóði.
Er skyggnist um heima Heljar örn
og himinninn grœtur blóði,
fœr mannssálin hvítan væng og veit:
hún er viðlag í Drottins Ijóði.