Dvöl - 01.04.1942, Side 17

Ö VÖL
95
blóðug morðhönd sökkti í djú'pan sjá.
Hernumin mun heill vors lands og gleði,
heiður þess og framtíð öll í veði,
standi ei þjóðin vökul verði á.
II.
Stutt er ennþá íslands frelsissaga.
Enn má muna sólarlitla daga,
fólksins stríð við áþján, eld og snjó.
Langt var stríðið — voldugt dáðaverkið:
Vorsins óskasynir hófu merkið,
heróp gall — frá afdal út á sjó.
Barizt var, unz aldinn erkifjandi
útlœgur var gerr úr þessu landi.
Frelsissól á blárri hvelfing hló.
Bjart var þá í hug og hjarta þjóðar.
Heilagur var bjarmi þeirrar glóðar,
sem þá skærast skein um íslands fjöll.
Æskan hafði gengið vösk til víga,
vorsins fjendur látið undan síga,
dagað uppi drauga þeirra og tröll.
Blakti að hún sá fáni, er œskan unni.
Upp til blárra himna reis af grunni
íslands glæsta, unga frélsishöll.
III.
Nú er önnur öld í þessu landi.
Eykst með hverjum degi þjóðarvandi.
íslands frelsi ógnar hœtta mörg.
Rœgð er stétt gegn stétt og hönd gegn hendi.
Hatramlegar aldrei land vort brenndi