Dvöl - 01.04.1942, Qupperneq 28

106
DVÖL
um af stað norður veginn. Lítið eift
norðar liggur hann upp úrVíðikerj-
um og á drjúgum kafla meðfram
lyngbrekku einni, sem er vestan
við hann. Austan við veginn eru
þar uppblásnir melar og sums stað-
ar móabrot, sem enn standa eftir.
Brekkan er falleg. Þessa morgun-
stund glitraði döggin í lynginu, og
heiðafuglarnir sveimuðu meðfram
henni, tylltu sér við og við niður
og kvökuðu. En nafn hennar er
Draugabrekka og svæðið meðfram
henni, sem vegurinn liggur um,
heitir Orrustumói. Lítið eitt norð-
ar og vestar eru Hallbjarnarvöröur.
Við þær eru tengdir átakanlegir
atburðir, sem gerðust 'á landnáms-
öld. Atvikin hlóðust saman. Örlaga-
þættirnir slöngdust hver um ann-
an. Við Hallbjarnarvörður greidd-
ist úr þeim aftur í þeim lokaþætti,
sem þar var leikinn. Hallbjörn sá,
sem vörðurnar draga nafn af, var
veginn á þessum slóðum. Var hann
á leið vestan úr sveitum suður
yfir Bláskógaheiði. Hafði hann
krafizt þess, að Hallgerður, kona
hans, yrði honum samferða, en eigi
hafði hún sinnt því. Sat hún á
palli og greiddi hár sitt, þegar
hann var búinn til ferðar. Gekk
hann þá til hennar og kvað vísu
þessa:
Ölkarma lætr erma
eik, firrumk þat, leika
Lofn fyr lesnis stafni
línbundin mik sínum;
bíða man ek of brúði
(böl gervir mik fölvan)
snertumk harmr í hjarta
hrót, aldrigi bótir.
Vísa þessi hefir verið skýrð eitt-
hvað á þessa leið: Hin línklædda
kona lætur mig leika frammi fyrir
sér. Ég forðast það. Ég mun aldrei
bíða hennar bætur. Harmurinn
nagar rætur hjarta míns.
Eftir það snaraði hann hári
hennar um hönd sér og vildi kippa
henni af pallinum, en hún sat og
veikst ekki. Þá brá hann sverði og
hjó af henni höfuðið og reið í brott
síðan.
Snæbjörn galti, frændi Hallgerð-
ar og élskhugi, að því er virðist,
veitti Hallbirni eftirför við tólfta
mann. Enn þeir Hallbjörn voru þrír
saman, og voru þeir allir vegnir.
Hallbjarnarvörður minna enn í
dag á þenna atburð.
Meðfram norðanverðri Drauga-
brekku rennur lítil á, sem SœlU'
húskvísl heitir. Lítið eitt norðar,
þar sem nú er farið yfir ána, ligg'
ur vegurinn meðfram nokkuð hárri-
grösugri brekku. Við rætur hennar
er sléttur grasbali. Þetta er svo-
nefnd Biskupsbrekka. Á þessurn
bala andaðist Jón biskup Vídalíú
í tjaldi sínu 30. ágúst 1720. Var
hann á leið vestur að Staðar-stað &
Snœfellsnesi til þess að sjá urfl
jarðarför séra Þórðar Jónssondt j
mágs síns. Höfðu þeir áður bundið :
það fastmælum, að hvor þeirra,
sem lifði hinn, skyldi tala yfir
moldum þess, er fyrr létist. BisK'
up brá við, jafnskjótt og honuú1