Dvöl - 01.04.1942, Qupperneq 41

nvöL
119
hingað eins oft og þú getur — eins
oft og hjarta þitt hvíslar að þér að
koma. Ég veit, að þú ert ekki einn
af þeim, sem sneyddir eru tryggð og
orðheldni og bregðast trúnaði. En
þú ert svo ungur enn, að þig gæti
hent gáleysi. Og því bið ég þig að
gleyma aldrei, að stjörnurnar einar
hafa verið vitni að ást okkar. Segðu
engri lifandi veru frá þessu, elsku
vinur minn. Og taktu þetta með
þér til minja um þessa hamingju-
nótt okkar.“
Og hún gaf honum forkunnar-
fagran og sérkennilegan grip —
litla bréfavog, er var í lögum eins
og ljón, sem býst til þess að stökkva
á bráð sína, gerða úr jaði, jafn
fagurgulum og hann hefði fallið úr
regnboganum til heiðurs Konfús-
iusi. Pilturinn kyssti mjúklega gjöf-
ina og þá fögru hönd, er rétti hon-
um hana.
„Andarnir hegni mér,“ sagði
hann, „ef ég vitandi vits veiti þér
nokkurntíma átyllu til þess að álasa
mér, ástin mín.“
Svo skiptust þau á ástareiðum og
skildu.
Þegar heim kom í hús Tsjangs
þenna morgun, sagði Mín-Væ
ósatt í fyrsta skipti á ævinni. Hann
staðhæfði, að móðir sín hefði beðið
sig þess, að dvelja framvegis heima
um nætur, meðan veðrið væri
svona indælt. Leiðin væri að sönnu
nokkuð löng, en hann væri þrek-
uiikill og ötull og þarfnaðist bæði
útilofts og líkamsáreynslu. Tsjang
trúði öllu, sem Mín-Væ sagði og
hreyfði engum mótmælum. Nú gat
pilturinn dvalið allar nætur í húsi
Sæ hinnar fögru. Öllum kvöldum
vörðu þau til sömu iðkana og gert
höfðu hin fyrstu kynni þeirra svo
unaðsleg: Þau sungu og ræddu
saman, þau tefldu tafl — þenna
hugvitssama leik, er Wu-Wang
fann upp og er eftirlíking hern-
aðar — þau sömdu sönglög við
áttatíu stef um blómin, trén, skýin,
árnar, fuglana og býflugurnar. En
um alla hluti bar Sæ mjög af elsk-
huga sínum. Þegar þau tefldu, var
það ávallt konungur Mín-Væs, hans
tsíang, sem var umkringdur og
yfirunninn; þegar þau ortu ljóð,
voru kvæði hennar ávallt fremri
að samræmdu orðskrúði, að glæsi-
legu formi, að ódauðlegri, háfleygri
vizku. Ritgerðirnar, sem þau kusu
sér, voru ávallt hinar torskildustu
— eftir skáld Tangs-tímabilsins.
Söngvarnir, er þau sungu, voru
einnig fimm hundruð ára gamlir,
So sgui-pui ‘smCs^--u9rif juaSuos
Keió-píens, hins mikla skálds og
drottnara í Sze-sjóen.
Sumar ásta þeirra leið, og fagurt
haust gekk í garð með fölbleikar
þokuslæður og töfrarauða skugga.
Þá bar svo til, að faðir Mín-Væs
hitti húsbónda sonar síns óvænt í
Tsjín-tó. Tsjang spurði:
„Hvers vegna gengur drengurinn
þinn til borgarinnar á hverju
kvöldi, nú þegar senn líður að
vetri? Leiðin er löng, og hann er
sjáanlega dauðþreyttur, þegar
hann kemur til baka á morgnana.