Dvöl - 01.04.1942, Síða 43

DVÖL
121
sumarkyrrðina og vötnin, sem blár
himinninn speglast í, og einnig
um frið hjartans áður en ský
harma og rauna og þreytu myrkva
þess litla himin. Brátt gleymdu
þau sorg sinni við gleði söngs og
óma. Mín-Væ fannst þessar síð-
ustu samverustundir vera enn
himneskari en fyrstu kynni þeirra.
En sorg þeirra vaknaði aftur,
þegar roðaði á ný af fögrum degi.
Enn einu sinni fylgdi Sæ elskhuga
sínum út á dyraþrepið. Og hún
kyssti hann kveðjukossi og þrýsti
skilnaðargjöf í lófa hans — fag-
urlega skornu burstahylki úr agati.
Það hefði sómt sér vel á borði
hinna miklu skálda. Svo skildu þau
í hinzta sinni og tárfelldu mjög.
Mín-Væ gat ekki enn fengið sig
til þess að trúa því, að þau kvedd-
Ust nú fyrir fullt og allt.
„Nei,“ hugsaði hann. „Ég fer til
hennar á morgun, því að ég get
ekki lifað án hennar, og ég er viss
um, að hún rekur mig ekki frá
sér.“
Hann var gagntekinn af slíkum
hugsunum, er hann nálgaðist
bústað Tsjangs og sá föður sinn
°g velgerðamann bíða sín fyrir
dyrum úti.
Aður en hann gæti stunið upp
einu orði, spurði Peló:
„Sonur! Á hvers konar stað hefir
t>ú dvalið í nótt?“
Mín-Væ sá, að ósannindi hans
höfðu orðið uppvís og þorði ekki
deinu að svara, heldur stóð sneypt-
Ur og hljóður í návist föður síns
og laut höfði. Þá barði Peló hann
heiftarlega með stafnum sínum og
skipaði honum að segja sér leynd-
armálið. Eftir langa mæðu stundi
Mín-Væ upp ástarsögu sinni, því
að bæði óttaðist hann foreldra
sína og lögin, er mæla svo fyrir, að
„syni, er neitar að hlýða föður sín-
um, skuli hegnt með eitt hundrað
bambushöggum."
Tsjang brá litum við sögu pilts-
ins.
„Barn,“ mælti hinn tigni emb-
ættismaður af miklum þunga. „Ég
á engan ættingja, er ber nafnið
Ping. Ég hefi aldrei heyrt getið um
þesssa konu, sem þú lýsir. Ég hefi
aldrei heyrt getið um þetta hús.
sem þú segir frá. En það veit ég
samt, að þú myndir ekki dirfast að
ljúga að Peló, virðulegum föður
þínum. Þetta er harla dularfullt."
Þá sýndi Mín-Væ það, sem Sæ-
Taó hafði gefið honum, ljón úr
gulum jaði-steini, burstahylki úr
myndskreyttu agati og fáein ljóð,
er mærin fagra hafði sjálf ort. Peló
varð nú jafn undrandi sem Tsjang.
Báðir veittu þeir því atþygli, að
gripirnir, burstahylkið og ljónið,
voru áþekkir því, að þeir hefðu
legið grafnir í jöröu öldum saman,
og smíði þeirra var ofvaxið leikni
nokkurs samtíðarmanns. Ljóðin
reyndust vera ósviknar perlur á
sviði skáldskapar, ort í anda skáld-
anna, er uppi voru á dögum
Tang-ættarinnar.
„Peló, vinur minn,“ hrópaði emb-
ættismaðurinn. „Við skulum þegar