Dvöl - 01.04.1942, Síða 59

D VÖL
137
var reistur til dýrðar Alexöndru
keisaradrottningu og minningar um
komu hennar til Helsingfors. Fyrr-
um prýddi rússneski keisaraörn-
inn þenna varða, en er Finnland
fékk frelsi, var hann höggvinn
brott. Utan við hafnarvíkina eru
Blekhólm’arnir og Rússahólmi og
loka útsýn til skerjagarðs og hafs.
Það er þó ekki stórbyggingar né
listaverk, linditré né landsfegurð,
er gefa Sölutorgið hinn sérkenni-
lega svip. Það er lífið: iðandi kös
af fólki og farartækjum og kynstur
af lífsnauðsynjum. í hverri dokk og
við hverja bryggju er ótrúleg
mergð báta. Sporvagnar bruna
fram og aftur. Sjálft torgið er einn
markaðsstaður, og þar er á boð-
stólum flest það, sem fólk þarf sér
til lífsframfæris. Hér er vagn við
vagn, karfa við körfu, sölufólk í
löngum röðum um þvert og endi-
langt torgið. Húsmæður og við-
skiptavinir koma í löngum lestum
með körfur á handlegg — koma
og fara án afláts. Undir röndótt-
um sólhlífum vöruvagnanna liggja
girnilegir ávextir, vörur frá ótal
löndum: Kanaríeyjum, Hollandi,
býzkalandi, Danmörku. Niðri á
bryggjum húka fisksölukerlingar
hieð glænýjan fisk í kæliskápum,
og í þröngum vatnskössum synda
bfandi fiskar í iðandi kös og japla í
sífellu. Annars staðar liggja skraut-
blóm á borðum, og blómapottum
er raðað í þéttar hvirfingar og
úngan fyllir loftið. Alls staðar er
háreysti og þvarg, þref og prútt.
Dúfur flögra um og kurra, máfar
og kríur sveima yfir og garga, soltn-
irog lúpulegir hundar skjótast milli
sölustallanna og vagnanna í matar.
leit. Bjöllum er hringt í sporvögn-
unum og blásið til brottlögu á
hafnarbátunum. Þannig er lífið á
Sölutorginu við Syðrihöfnina í
Helsingfors í maí, í þann mund,
sem morgunkulið tekur að leggja
inn sundin.
Hver sá, er leið á um Sölutorg-
ið á slíkum morgni, skyldi hafa
augun hjá sér, eins og gefur að
skilja í annarri eins ös. Þá tjóar
ekki að álpast áfram í blindni í
heimspekilegum hugleiðingum um
þá undarlegu farvegu, sem lífið
velur sér. Þá kynni að henda, að
hryssingsleg rödd einhverrar sölu-
kerlingarinnar vekti mann af mók-
inu:
„Ætlarðu að ganga ofan í eggja-
körfuna mína, maður?“
Það þyrfti engan að undra, þótt
hún væri höstug í máli, því að
nokkuð erí húfi fyrir hana og skap-
ferli eggjasölukerlinga að sínu leyti
eins viðkvæmt og veikt skurn-
ið á eggjum þeirra. En sé varúð
viðhöfð og ekki álpast á hvað, sem
fyrir er, og ekki þrefað úr hófi fram
um það, hvort eggin séu áreiðan-
lega nýorpin eða kannske jafnvel
fúl, eins og hérna á dögunum, þá
kemur á daginn, að þetta eru ást-
úðlegustu kerlingar, sem vilja leysa
hvers manns þörf á því sviði, sem
þær starfa. Og horfið bara gaum-
gæfilega á þetta sölufólk á torg-