Dvöl - 01.04.1942, Blaðsíða 63

D VÖL
„Gat ekki Steingrímur hrepp-
stjóri hjálpað ykkur um tuggu?“
spurði Baldur og glotti.
„Onei. Ég kom þar við, þó að
óljúft væri, en hann kvaðst ekki
hafa hey, nema handa sínum
skepnum. Þess vegna fór ég til
þín....Ég mundi reyna að borga
þér þetta að hausti, ef ég get
haldið lífinu í þessum skepnum
mínum......“
„Jæja, en því lýgur Steingrímur,
að hann hafi ekki hey aflögu;
það er mér kunnugt. Lýgi og ekk-
ert annað en lýgi....En það er
sem ég segi: Ágirnd vex með eyri
hverjum...... Jæja, ætli ég fari
að láta þig fara bónleiðan frá bæ,
úr því að aðrir synjuðu, sem höfðu
þó efni og aðstæður til þess að
bæta úr vandræðum annarra......
Það er bezt að Andrés sonur minn
fari með þér með hey á hinum
sleðanum líka.....“
„Það væri of mikið. Það dygði
nú einn sleði.“
„O, vertu ekki neitt að rífa þig,
karl minn. Sá, er hefir fengið af-
svar hjá Steingrími hreppstjóra,
hann skal ekki fara bónleiður frá
mínum dyrum.......Þó að ég léti
allt mitt hey.....“ Baldur gamli
hrökk við, er hann mælti þessi
orð og minntist gamla heysins og
ákvarðana sinna. „Jæja, loforð
eru loforð. Kannske er líka bráð-
um komið að mínu skapadægri.
.... En gamla heyið læt ég ekki
fyrr en í síðustu lög,“ muldraði
141
hann í bringu sína, er hann gekk
út á hlaðið á eftir Guðgeiri.
Þeir bundu á sleðana í snatri,
og það kom ískyggilega stórt skarð
í heyið.
„O, ég á nóg hey, þó að ég miðli
einum nágranna mínum tuggu,“
sagði Baldur gamli, þegar Guðgeir
hafði orð á því, að ef til vill yrði
hann nú heylaus fyrir vikið......
Svo runnu sleðarnir af stað og
skyldu eftir sig dökkar rákir í
hvítum snjónum.
En gamla heyið stóð óhreyft, í
sínu gamla horni, snjóugt og klök-
ugt eins og klettabunga..........
„Þetta er mitt hey. Því verður
ekki eytt fyrr en í nauðirnar rekur,“
sagði Baldur gamli og lagði
sinabera höndina á einn klaka-
stöngulinn og braut hann af. ís-
inn bráðnaði í lófa hans, og vatnið
lak niður á torfuna......
Næstu daga fengu fleiri hey í
Eystra-Gerði. Sumir höfðu orð á
því, að gamla heyið væri fullgott,
ef þeir fengju einhverja tuggu, en
gamli maðurinn hummaði það
fram af sér að láta af því. „Ann-
að hvort fáið þið gott hey eða
ekkert hey,“ sagði hann.
Og gamla heyið stóð á sínum
stað. „Ef til vill batnar tíðin bráð-
um.“ ....
En tíðin batnaði ekki, ekki strax.
Dag eftir dag var norðangarður.
Það var hætt að snjóa. í einstaka
stað sást orðið í bera og freðna