Dvöl - 01.04.1942, Blaðsíða 75

D VÖL
153
sama og dauðinn fyrir nokkurn að
lenda í skotfæri við mann með
byssu. Forðaðu henni. Hinum meg-
in við skóginn er fiskimannskofi —
og bátur. Ég kem, þegar ég hefi
skotið öllum skotunum. Ég er frár
á fæti ,og við verðum komnir á
flot, áður en þeir komast yfir tang-
ann. Ég verst eins lengi og ég get,
því að hún er nú aðeins stúlka og
getur hvorki barizt né hlaupið. En
hjarta þitt hvílir í hennar veiku
höndum.“ Hann lagðist undir bát-
inn. Óvinirnir nálguðust. Við hlup-
um af stað, hún og ég, og sem við
þræddum stíginn gegnum skóginn,
heyrði ég skotið. Bróðir minn skaut
einu sinni — tvisvar, og áraglam-
ið hljóðnaði. Dauðaþögn var að
baki okkar. Ég sá sjóinn og sand-
ströndina fram undan áður en
bróðir minn skaut þriðja skotinu.
Breiðir árósar blöstu við. Við fór-
um yfir grösugt skógarengi og
hlupum niður að sjónum. Lítill kofi
var þarna á svörtum bakkanum og
bátkæna í vör. Ég heyrði enn eitt
skot fyrir aftan mig. „Þetta er það
seinasta," hugsaði ég. Svo æddum
við að bátnum. Maður kom æð-
andi úr kofanum, en ég hljóp á
hann. Við kútveltumst í leirnum,
en þegar ég stóð upp, lá hann graf-
kyrr við fætur mér. Ég veit ekki
hvort ég drap hann. Við Diamelen
ýttum kænunni á flot. Ég heyrði
köll og sá bróður minn koma hlaup.
andi yfir engiö. Á eftir honum
komu margir menn. Ég tók hana í
íangið og kastaði henni upp í bát-
inn og stökk síðan upp í hann
sjálfur. Þegar ég leit upp, sá ég
að bróðir minn hafði hnotið. Hann
féll, en komst strax á fætur aftur.
En þá voru mennirnir að um-
kringja hann. „Ég kem“, hrópaði
hann. Mennirnir þyrptust að hon-
um, og ég horfði á — margir menn.
Svo leit ég á hana. Tuan! Ég ýtti
bátnum frá. Ég ýtti honum út á
öruggt dýpi. Hún kraup í stafn-
inum og blíndi á mig, og ég sagði
„Taktu árina,“ og stakk minni í
vatnið um leið. Tuan! Ég heyrði
hann æpa nafnið mitt tvisvar, og
ég heyrði raddir, sem öskruðu:
„Dreptu hann. Sláðu hann.“ Ég
leit aldrei við. Ég heyrði hann kalla
nafn mitt aftur í örvæntingu. Það
var eins og lífið þryti, um leið og
röddin brast — og ég leit aldrei
við. Nafnið mitt! . .. Bróðir minn!
Þrívegis kallaði hann — og ég þorði
að lifa. Var hún ekki hjá mér í
bátnum? Og gátum við tvö ekki
leitað að landi, þar sem dauðinn
er öllum gleymdur — er ekki til?
Hvíti maöurinn reis upp við dogg.
Arsat stóð á fætur og horfði á
dvínandi glæðurnar. Hann sást
ógerla í myrkrinu. Þokuslitringur
hrannaðist yfir síkinu og huldi
stjörnuglitið. Hvítur þokuhjúpur
grúfði yfir jörðinni. Hann lá í köld-
um hrönnum í myrkrinu og flæddi
eins og iða kringum trjábolina og
stéttina við húsið, er helzt virtist
fljóta á úfnu og óáþreifanlega hafi.
Aðeins trjákrónurnar sáust langt
í burtu og skáru af við heiðan