Dvöl - 01.04.1942, Síða 76

154
DVÖL
himininn, eins og þær bæri við
einhverja fjarlæga ógnarströnd —
myrkt hillingaland, þar sem engan
griðastað var að finna.
,,Ég hafði hana hjá mér, ég hafði
hana,“ sagði Arsat og var áberandi
skjálfraddaður í næturkyrrðinni.
„Ég hefði sótt hana, þótt allt
mannkynið hefði staðið gegn mér.
En ég hafði hana hjá mér —
og ...“.
Orðin hrukku af vörum hans og
dóu út. Það var eins og hann væri
að hlusta á þau hljóðna langt í
burtu — þar sem þau áttu engrar
undankomu von né bjargar.
Svo mælti hann ofurlágt:
„Tuan! mér þótti vænt um bróð-
ur minn.“
Það setti hroll að honum við
ofurlítinn vindgust. Drúpandi
pálmablöðin slógust saman með
óyndislegu skrjáfi, hátt yfir höfði
hans og hátt yfir þöglum þoku-
sjónum. Hvíti maðurinn teygði frá
sér fæturna. Hann lét höfuðið lúta
niður á bringuna og tautaði dapur-
róma, án þess að líta upp:
„Okkur þykir öllum vænt um
bræður okkar.“
Arsat hvíslaði ástríðuþrunginni
rödd:
„Hvað varðaði mig um hver dó?
Ég þráði frið í hjarta mitt.“
Hann þóttist verða var við hreyf-
ingu inni í húsinu, hlustaði og
læddist síðan inn. Hvíti maðurinn
stóð upp. Það rak á vindhrynur
annað veifið. Stjörnurnar höfðu
bliknað eins og þær væru sokknar
í eitthvert hyldýpi og orðnar að
steini. Kaldur vindgustur þaut hjá.
Síðan ríkti dauðaþögn fáein
augnablik. Allt í einu sló gullnum
bjarma á himininn og yfir dökkan
skóginn og breiddist síðan um allt
austurloftið. Sólin var að koma
upp. Þokan hjaðnaði og greiddist
í sundur. Seinustu hnoðrarnir
hurfu smám saman.
Síkið var svipt hjúpnum og lá
dökkt og slétt í skugga skógarins.
Hvítur og tígulegur örn hóf sig til
lofts í stórum sveigum yfir vatninu.
Hann virtist sem af gulli ger, er
sólin náði snöggvast að skína á
hann. Loks hvarf hann út í blám-
ann og týndist með öllu.
Hvíti maðurinn staðnæmdist fyr-
ir framan dyrnar og starði upp í
loftið. Slitrótt óráðshjal, sem loks
endaði með þungri stunu, barst til
hans innan úr kofanum.
Allt í einu kom Arsat út með
útbreiddan faðminn. Hann stóð
kyrr um hríð, horfði út í bláinn
og skalf allur. Síðan mælti hann:
„Hún þjáist ekki lengur.“
Sólin þokaðist æ hærra yfir trjá-
krónurnar og varpaði geislum sín-
um framan í hann. Goluna herti,
og gliti sló á gárað síkið. Árdags-
skuggarnir hurfu úr skóginum, sem
helzt virtist, að færzt hefði drjúg-
um nær — og staðnæmzt rétt hjá
með sveigðum greinum og blakt-
andi laufi. Það, eins og hin dauða
náttúra, hrópaði hárri röddu í
miskunnarlausu sólskininu og æpti
á huldarmáli inn í myrkur hinna