Hlín - 01.01.1942, Side 92

90
Hlin
bjargabrúnunum eins og blæjum, eða gnauðið í lágróma
öldunum við fjörurnar, og bina margbreyttu söngva
fuglanna og mál dýranna, sem aldrei er jafn glaðvært og
á vorin.
En það heyrast líka margar raddir frá ræðustóli nátt-
úrunnar á haustin og veturna, þó þær sjeu ekki cins
glaðlegar og á vorin. — Hin hugumblíða ró, er andar
að okkur frá náttúrunni á kyrrum haustkvöldum og
huliðsmál snjókornanna, er þau fyrst byrja að falla, iiafa
margt að segja okkur, en þó er ekkert eins áhrifamikið
frá þeim ræðustóli eins og heiðríku vetrarnæturnar með
þeirra óútmálanlegu bátign og yndisleik, eins og skáldið
kemst að orði: „Þegar heiðríka nóttin er hljóðlát á férð,
fyrir henni er þá líkt og jörðin ki'júpi" — og „Þótt um
helga þagnarleið þreyti vor jörð sitt dimma skeið, og
enga rödd og ekkert hljóð uppheimaljósin sendi þjóð,
skynsemi vorrar eyrum undir allar hljómar um nætur-
stundir lofsöngur þeirra, ljóminn hreinn: Lifandi Drott-
inn skóp oss einn.“
Þó jeg hafi tekið þetta efni til umræðu, veit jeg, að þið
eruð mjer þar að öllu leyti jafnsnjallar og sumar fremri
í því að tileinka ykkur kenningarnar frá ræðustóli nátt-
úrunnar, en þó langar mig til að segja ykkur dálítið,
sem jeg dró út úr þeim kenningum nýlega, eftir að jeg
hafði lesið sögu eftir íslenskt skáld, er það nefnir: „Guð-
inn, sem deyr“. — Það er frásögn um gamlan bónda, sem
býr einhversstaðar nyrst á landinu við harðindi og haf-
ísabreiður. Hann er með fleirum á ferð sunnan af landi
með lífsbjörg handa mönnum og skepnum, og þegar
þeir, í hálftómri hlöðu, eru búnir að taka úr sjer hroll-
inn með svolitlu brennivínstári, fer hann að segja yngra
manni, sem með honum er, hugsanir sínar. — „Mjer
finst,“ segir hann, „að á liverju þessu kalda og bjargar-
lausa vori deyi eitthvað innra með mjer, eitthvað, sem