Melkorka - 01.05.1944, Page 37

Hvað hafði gerzt? Hjálmari hafði ekki hug-
kvæmzt, að neitt gæti gerzt fyrst um sinn. Hann
var ekki við neinu búinn.
„Það lítur út fyrir rigningu,“ sagði hann hik-
andi, því að eitthvað varð að segja.
„Einmitt það? Þú spáðir líka rigningu í gær-
kvöld og það er alltaf sama moldrokið,“ svar-
aði Hulda. Röddin var ekki laus við skjálfta.
Hann gat sér þess til, að hún hefði fengið ein-
hverjar slæmar fréttir, líklega í bréfi frá ein-
hverri vinkonu sinni, en væri samt að reyna að
gera að gamni sínu. Hvað annað? Hann ætlaði
þá líka að segja eitthvað í gamni:
„Ekki ræð ég við moldrokið. Ég hef ekki
kunnáttu til að kyrra vind og sjó.“
„Var ég að segja það?“ Röddin var ísköld.
Hjálmar iðraðist þess nú sárlega, að hafa sagt
þessa vitleysu. Auðvitað var eitthvað alvarlegt á
seyði, því að hún gat engu gamni tekið. Skyldi
pabbi hennar enn einu sinni hafa fengið þessar
innankvalir, sem hann fékk stundum, og veikzt
mikið? Hjálmari þótti það raunalegt, ef eitthvað
væri að heima hjá Huldu. En honum gramdist
líka ofurlítið: Hvers vegna þurftu áhyggjurnar
að steðja að þeim svona fljótt?
Jæja, hvað um það? Væru tengdaforeldrarnir
í einhverjum vandræðum, ætlaði hann að verða
þeim að liði, ef hann gæti.
Skyldi Hulda hafa fengið bréf að heiman.
Hann fór að þreifa fyrir sér með varlegum
spurningum:
„Hafa nokkrir gestir komið í dag?“
„Hverjir hefðu það svo sem átt að vera?“
„Til dæmis nágrannar okkar,“ sagði hann í
afsökunarrómi.
„Kallarðu tvíbýlisfólkið gesti?“
Hún leit þannig á hann, að hann skildi á auga-
bragði, að reiði hennar snerti tvíbýlisfólkið. Eng-
inn hafði komið. Því gat hún ekki hafa fengið
bréf — og engar fréttir heldur. Hann varð feg-
inn.
Feginn og ekki feginn!
Hjálmar þekkti tvíbýlisfólkið lítið enn. En
bændurnir áttu ýmislegt saman að sælda. Þeir
lánuðu hvor öðrum verkfæri og jafnvel hesta.
Konurnar hittust oft og voru sjálfsagt farnar að
lána hvor annarri ílát, kaffibæti, molasykur, salt,
bökunardropa, tvinna, kjólasnið og guð veit
hvað. Nú hafði kerlingin auðvitað hreytt ónot-
um að Huldu og Hulda kveið því eins og dauðan-
um, að eiga í vændum ævilanga sambúð við
kvenvarginn. Hjálmar skildi þetta allt.
En hvað þetta var líkt Huldu, að minnast ekki
á misklíðina við hann. Hún var svo orðvör. —
En var þetta ekki of mikið sjálfstæði? Fer ekki
hezt á því, að hjónin segi hvort öðru áhyggjur
sínar?
Já, tvíbýli! Drottinn minn! Konurnar í Nesi
höfðu ekki þegið kaffi hvor hjá annarri síðan í
fyrra. Allt út af kettinum í Efra bænum, sem
var sístelandi.
„Hefurðu haft tal af því hinumegin?“ spurði
Hjálmar með hálfum huga.
„Nei.“
Þetta nei gat ekki styttra verið.
Jæja, enn var tilgáta hans röng. Hulda hafði
ekki einu sinni hitt tvíbýlisfólkið.
„Nú borðum við,“ sagði Hulda stuttlega.
Þau höfðu svo sem verið að borða, þó að mat-
arlystin væri ekki merkileg.
Hjáhnar kunni þögninni illa og fór alveg for-
málalaust að tala um vísitölu landbúnaðarins.
Hulda lét eintal hans afskiptalaust, og þegar
hann þagnaði sagði hún:
„Já.“
Þetta j ók hugrekki hans og hann hélt áfram að
brjóta vísitöluna rækilega til mergjar.
Þá greip Hulda fram í: „Heldurðu að ég sé
hagfræðingur. Hefurðu mest gaman af að tala
um það, sem ég skil ekki?“
Nú lagði Hjálmar frá sér hníf og gaffal. Hann
greip eldspýtna-stokk, sem lá á borðinu, með fá-
einum eldspýtum í, hvolfdi úr honum og braut
hverja spýtu í tvennt. Síðan braut hann bút eins
smátt og hann gat. Og loks skar hann sjálfan
stokkinn sundur með borðhnífnum.
Honum hafði ekki gengið illt til, þegar hann
fór að tala um vísitöluna. Hulda var vön að lesa
dagblöð og tala um landsins gagn og nauðsynjar,
bæði við hann og aðra. En nú særir það hana, að
hann talar við hana eins og vitiborna manneskju.
Hjáhnar gafst upp.
MELKORKA
33