Melkorka - 01.03.1958, Blaðsíða 10

að sleppa því atriði úr frægðarsögu flokks-
ins. Hitt er svo annað mál, hvort ástæða sé
til að fyrirgefa Itöfundi yfirlýsingarinnar
flóttann.
Þegar vígsnautar okkar íslendinga, Eng-
lendingar og Frakkar, gera herhlaup inn í
annað iand, þá virðist nokkuð liæpið að
draga af því þá ályktun, að íslandi sé nauð-
syn á dvöl erlends hers til að vernda „öryggi
íslands og Norður-Atlanzhafsbandalagsins.“
Nema því aðeins, að ísland leggi hlessun
sína á þetta herhlaup, telji það nauðsynlegt
öryggi sínu. En engin skilríki hafa birzt um
það, að slík liafi verið opinber afstaða ís-
lenzka utanríkisráðneytisins. Hins vegar
skal það játað, að öryggi Atlanzhafsbanda-
lagsins var í hættu í innrásinni í Egypta-
land. En það voru Englendingar og Frakkar
sjálfir, er stefndu því í voðann, og þar áttu
engir aðrir sök á, allra sízt Ráðstjórnarríkin.
En viðburðir þeir, er urðu þess valdandi að
Alþýðuflokkurinn og Framsókn gengu á
bak kosningaloforða sinna um brottför hins
erlenda hers, gerðu það bert, að staða ís-
lands í Atlanzhafsbandalaginu er ekki að-
eins andhælisleg, heldur blátt áfram lífs-
hættuleg. Það er eitthvað kynvillingslegt við
það ástand, að vopnlaust smáríki sé að spóka
sig í hernaðarbandalagi og hafi sýslumann
úr Gullbringu- og Kjósarsýslu til að semja
um hermál í stórráði Atlanzhafsgenerál-
anna. Þarna situr fulltrúi íslands, og á ekki
einu sinni trésverð, og ræðir af alvöru við
gullbryddaða herforingja, um varnir At-
lanzhafsins — já um varnir alls hins „frjálsa
heims“l En þetta er ekki aðeins hjákátlegt,
það er háskalegt. ísland er dregið eins og
lamb til skurðar inn í hverja þá deilu, sem
upp kann að rísa á hnettinum. Hver úlfa-
þytur, hvar sem er á jarðarkringlunni verður
til þess, að stjórnmálaflokkar okkar, sem eru
þó að burðast við á stundum að vera heið-
arlegir fyrir kosningar, svíkja allt sem þeir
hafa lofað þegar líður að haustnóttum. Með
aðild sinni í Alanzhafsbandalaginu hefur
ísland í raun og veru misst alla stjórn á ut-
anríkisstefnu sinni, það berst eins og stýris-
laust far í stórsjóum „heimsviðburðanna",
étur ofan í sig í dag það sem það sagði í gær,
sviptir sig pólitískum manndómi, treystir
sér ekki til þess að lila eins og frjálsbornum
rnanni sæmir og lætur öðrum um að dæma,
hver sé hagur þess í samskiptum og við-
skiptum við umheiminn.
Hin margnefnda yfirlýsing frá 28. marz
var öll mörkuð þessari fáránlegu „sam-
stöðu“ okkar í Atlanzhafsbandalaginu. Því
er lýst yfir, að Islendingar skuli sjálfir fram-
kvæma öll störf við „varnarmannvirkin“, —
,,þó ekki hernaðarstörf". Mér er spurn: hví
ekki hernaðarstörf? Eru það ekki hernaðar-
störf að viðhalda hernaðarmannvirkjum? En
hvers vegna undanskilja höfundar yfirlýs-
ingarinnar hernaðarstörfin? Einfaldlega
vegna þess, að þeir kveinka sér við að gerast
hermenn, en vilja fyrir hvern mun vera í
hernaðarbandalagi. Þeir virðast hafa nokk-
urn grun um, hve fjarstæðukennd aðild ís-
lands er í Atlanzhafsbandalaginu, en hafa
ekki manndóm í sér til að mæla með því,
senr sjálfsagt er: úrsögn fslands úr þeim fé-
lagsskap!
Það má hverjum manni vera Ijóst, að ekki
verður losnað við erlendan her úr landi
nema að gerðar verði ráðstafanir til þess að
segja Island úr Atlanzhafsbandalaginu og
taka upp aftur það hlutleysi, er lýst var yfir
við vöggu íslenzks sjálfstæðis árið 1918. Höf-
undar þeir er stóðu að seinni ytirlýsingu
Alþýðuflokksins, 1. des. 1956, játa þetta ó-
beinlínis. Þeir staðhæfa, að ekki sé hægt að
koma hernum burt, „eins og nú er ástatt“,
en íslendingar eigi að stefna að því „að reka
varnarstöðvarnar með nauðsynlegri aðstoð".
Orðalagið er dálítið torskilið, eða öllu held-
ur: Jrað má skilja Jíað og misskilja eftir geð-
þótta. Ráðherra AlJrýðuflokksins hafði setið
4 mánuði og einni viku betur í stóli utan-
ríkisembættisins þegar yfirlýsingin um flótt-
anri frá fyrri afstöðu var samin. Stuttur
tími, jafnvel á ævi íslenzkrar ríkisstjörnar,
en nógu langur til Jress að Aljrýðuflokkur-
10
MF.I.KORKA