Melkorka - 01.03.1958, Blaðsíða 13

lítil efni að láta börn sín ganga mennta-
veginn og eru sjö þeirra uppkomin og hin
niannvænlegustu. Eina dóttur misstu þau
unga. Þótt lieimilið væri stórt og gestrisni
mikil var Soffía mjög samhent manni sín-
Um í allri félagsstarfsemi og stóð við hlið
hans, einurð og djörf, ef í odda skarst. Sjálf
hafði hún líka á hendi starf í mörgum fé-
lögum, í verkakvennafélaginu „Einingin",
Slysavarnafélaginu, A.S.V. og fleirum, og
verður það starf seint fullmetið, en þar eru
aðrir kunnugri og liæfari til frásagnar en ég.
A sjötugsafmælinu getur því Soffía litið
til haka yfir langan og margþættan vinnu-
dag, en þó hún hafi venjulegast verið störf-
um hlaðin um ævina hefur hún átt mörg
l'ugðarefni sem hún vonandi getur sinnt
betur en áður þegar fer að kyrrast um á
ævideginum. Hún er mjög frændrækin og
ættfróð og hefur mikinn áhuga á ættvísi og
veit mikið í þeinr efnum, hún er einnig
víðlesin og hefur yndi af skáldskap og ljóð-
um, en þeir sem gist liafa heimili þeirra
hjóna inni í „fjörunni“ á Akureyri, þar
sem sumarmorgnarnir speglast fegurst við
Eyjafjörð, muna einnig fallega blómagarð-
inn við húsið í Aðalstræti 17 þar sem Soffía
var húsmóðir í þrjá og hálfan áratug sam-
fleytt, þar talar allt máli konunnar sem hef-
ur unnað trjárækt og hverskonar gróðri í
orðsins dýpri merkingu enda btiin þeim
mannkostum sem íslenzka þjóðin kann að
meta að verðleikum.
Ég vil ljúka þessum línum með því sjálf
að senda Soffíu rnínar beztu árnaðaróskir og
þakka henni gestrisni og ógleymanlegar á-
nægjustundir á heimili þeirra hjóna.
Þóra Vigfúsdóttir.
Viðtal við Þórunni Þórðardóttur
fyrstu islenzku konuna sem vinnur sjúlfstectt visindastarf við Atvinnudeild Háskólans
i sambandi við rannsóknir á sjávargróðri.
Ungu íslenzku menntakonurnar vinna nú
á ólíkustu sviðum við hlið karlmannsins í
þjóðfélaginu og þótt enn sé ef til vill langt
' land að þær eigi að jöfnu sæti við hlið
"íannsins í opinherum stöðum eins og for-
vígiskonum kvenréttindabaráttunnar ætíð
dreymdi um, meðan konum er ekki tryggt
að fullu fjárhagslegt og atvinnulegt jafn-
rétti. En tímarnir haf’a breytzt. Það eru
ekki meir en röskir fjórir áratugir síðan ís-
lenzkar konur þóttu ekki hæfar að setjast á
skólabekk í æðri menntastofnunum lands-
'ns. Nú er ekki lengur spurt hvort konur
séu hœfar til að leysa opinber ábyrgðarmikil
störf af hendi heldur hvar hæfileikar þeirra
njóti sín bezt. Það var eitthvað út af slíkum
hug renningum að ég bað frú Þórunni um
stutt viðtal fyrir Melkorku.
MEI.KORKA
Þú ert fyrsta konan hér d landi, sem vinn-
ur að vísmdalegum rannsóknum varðandi
sjávarútveginn?
Já, ég er sú fyrsta og áreiðanlega ekki sú
síðasta, segir Þórunn og brosir við. Ég starfa
á fiskideild Háskólans og fæst við rannsókn-
ir á sjávargróðri (plöntusvifi). Við sem vinn-
um á deildinni skiptum með okkur verk-
um og þetta er sem sagt það starf sem ég
annast.
Þú hcfur verið ein af þessum sjaldgcefu
visindalega þenkjandi konum eins og sagt
er, fyrst þú fórst líl í svona ndm?
Hvað sem því líður, þá fór ég til Svíþjóð-
ar að afloknu stúdentsprófi og ætlaði að
lesa almenna náttúrufræði. En kunningi
minn einn sem vann við fiskideildina hér
heima hvatti mig til að fara út. í þetta nám,
13