Melkorka - 01.03.1958, Blaðsíða 23

SIGRÚN BJÖRGVINSDÓTTIR:
UTLI GÖTUSÓPARINN
Ég sá liann labba, lítinn glaðan svein
með litinn sóp og ruslafötu í hönd.
Agústsól á Ijósa lokka skein,
á litlar kinnar festi rósavönd.
Þó heldur væru bág pin barnagull
þá brostu augu þín svo hrein ogskœr.
Og rauða fatan rétt var orðin full
af rusli sem ég fleygði hér i gær.
Hve Ijúft það vœri að leiða þig við hönd
®g lesa blóm á grænum engjareit.
En meinleg örlög bundu okkur bönd
og býsna langt er héðan upp i sveit.
Vm auðar götur greini eg þinn róm
og glaðan lilátur, litla munablóm.
Og ekki ætti ég sízt að segja í'rá því, sem mér
mistókst.
Ég er illa skrifandi og kann ekki að færa
hugsanir mínar í skáldlegan búning. En
hann Teitur dóttursonur minn í Neðri bæn-
um er sískrifandi, og stundum birtast eftir
hann bæði sögur og kvæði. Ég rölti til hans
eftir hádegið, í stað þess að fá mér blund.
Teitur lá uppi í rúmi og var að lesa blöð-
m, eins og hann er vanur á sunnudögum.
Eg sagði honum í fám orðum frá hugmynd
minni.
Hann spratt á fætur, rak krakkana út og
fór að tala við mig, l’jarska Jrægilegur í við-
móti. Ég reyndi að segja honum frá þessu
litla, sem á daga mína hefur drifið, og byrj-
aði á draumnum, sem mig dreymdi á brúð-
kaupsnóttina og morgninum, sem ég vakti
ein í baðstofunni á Grýtu.
„Góða amma,“ sagði Teitur. „Þú sleppir
strigapokanum og nefnir ekki köngulóna.
Það á ekki að gera of mikið úr eymd og vol-
æði þjóðarinnar. Getum við ekki haft Jrað
svo, að Jietta hafi verið gamalt veggáklæði
með . . . við skulum sjá ... góbelínsaum?"
„Þann saum hef ég aldrei heyrt nefndan,“
sagði ég. „Og ég ætla ekki að ljúga neinum
listsaumi upp á konur, sem börðust alla
sína ævi við sultinn, kuldann og óþrifnað-
inn. Segðu lieldur, að það hafi verið meist-
araverk, að við skyldum hafa lund til að
benda börnunum okkar á það, sem fallegt
er í Guðs orði og góðum sögum, þó að við
gætum aldrei litið upp úr stritinu."
„Það kemur ekki málinu við,“ sagði Teit-
ur, „livað er bókstaflega satt. Fólk vill finna
fegurð í bókmenntunum og kynnast Jrar
kúltíveruðum söguhetjum, en ekki ein-
hverjum aumingjum, sem vaða óþrifnaðinn
upp að hnjám.“
„Ég anza engri útlenzku,“ sagði ég „en
við vorum engir aumingjar. Þú liefðir átt
að halda hvítum þvotti með því þvottaefni,
sem ég hafði og halda þrifum í hári á tíu
börnum, þó að ég ætti oft engan höfuð-
kamb. Ég verð að segja, að þetta tókst mér
furðanlega. Ég segi furðanlega, en ekki full-
komlega. Og ekki veit ég hvað þú ert að tala
um aumingjahátt, Teitur. Var Jjað vitlegt,
Jjegar jni fórst nærri nærfatalaus í göngur
hérna um árið og varst kominn í andlátið í
meinlausum norðangusti og bíður Jress
aldrei bætur fyrir brjóstinu. Og ætli Jrað
Jjætti ekki skrítið í skáldsögu, ef söguhetjan
væði bæjarlækinn fram og aftur syngjandi,
eins og þið bræðurnir gerðuð á samkom-
unni í fyrra. En það er bezt að lýsa aldar-
hættinum eins og liann er á hverjum tíma.
Og hver getur borið ábyrgð á sér.“
„Góða amrna, við skulum ekki fara að
Jjræta. Haltu áfram með söguna,“ sagði
Teitur.
Melkorka
23