Melkorka - 01.11.1958, Blaðsíða 14

og svo var maður að spara og reyna að kom-
ast af með aðeins allra nauðsynlegustu
hjálp. En ég var sérstaklega heppin með
samstarfsfólkið, segir Kristbjörg með á-
herzlu. Aðstoðarráðskonan var t. d. hjá mér
í 17 ár og stúlkan sem sá um smurða brauð-
ið í 20 ár.
Það eru áreiðanlega ekki margar húsmceð-
ur sem geta státað af sliku nú á tímum.
Kristbjörg brosir lítið eitt við. Og bless-
uð, ég lenti líka stundum í stúlkuhraki,
eins og það er kallað, og bryddaði mest á
því á stríðsárunum og eftir stríð. Að vetr-
inum var ekki yfir neinu að kvarta, ég náði
oft í bráðmyndarlegar stúlkur úr sveit, en
venjulegast urðu þær að hverfa heim til sín
að vorinu, svo að á sumrin varð ég oft að
notast við hitt og þetta hlaupafólk. Ungu
stúlkurnar okkar virðast ennþá líta á inn-
anhúss- og eldhússtörf sem einhverja illa
nauðsyn, eitthvað miklu ómerkilegra en að
standa í búð eða vinna á skrifstofu þótt
heimilisstörf séu í rauninni miklu tilbreyt-
ingaríkari. Ég vil geta þess í þessu sambandi
að í Danmörku hafa matráðskonur spítala-
og stærri stofnana félagsskap, sem heitir
„Ökonomforeningen“. Félagið vinnur að
bættum kjörum og menntun. Þar er starf-
andi skóli, með bóklegu námi, en verklegt
nám fer fram á hinum ýmsu sjúkrahúsum.
Kjör nemendanna eru svipuð og kjör hjúkr-
unarnema. Ef efnilegar stúlkur hefðu áhuga
að kynnast þessu nánaf, væri ég fús til að
gefa upplýsingar, þar sem ég hef verið með-
limur þessa félags. Hér er að verða tilfinn-
anlegur skortur á konum, sem vilja taka að
sér þessi störf.
Var ekki erfitt að flytja matinn neðan úr
eldhúsinu og upp á sjúkradeildirnar?
Það var lyfta sem fór með matinn upp í
deildirnar, en þá var eftir að bera liann að
rúminu til sjúklinganna og má segja að
bilið milli okkar í eldhúsinu og þeirra,
bæði í dýpri og venjulegri merkingu þessa
orðs, hafi verið of langt og áreiðanlega báð-
um aðilum til óþæginda. En á því verður
nú ráðin bót þegar nýja eldhúsið, sem í ráði
er að reisa norðan við spítalann, tekur til
starfa. Þá verður skammtað í upphitaða
vagna þar tii gerða, sem svo er ekið eftir
gangi úr nýja eldhúsinu beint inn í deild-
irnar og ann ég sannarlega þeim sem taka
við af mér slíkra þæginda.
Það hafa orðið margvíslegar breytingar
við Landspítalann frá pví pú komst þar
fyrst?
Já, það hefur margt framfarasporið verið
stigið, en ekkert lield ég hafi glatt mig eins
mikið og verið eins ánægjulegt og þegar
barnadeild spítalans tók til starfa. Þar hefur
Kvenfélagið Hringurinn unnið afrek, ekki
síður en stallsystur þeirra sem bundust sam-
tökum 1915, um að safna fé í Landsspítala-
sjóð. Áttu konur þeirra tíma sinn stóra þátt
í því að Landsspítalinn var reistur. Mér
finnst þú megir gjarnan minna lesendur
Melkorku á þetta, ef þér er alvara með að
setja þetta spjall í blaðið.
.... Þú varst að tala um breytingar.
Já vissulega hefur margt breytzt á þessum
árum. Ég man að á árunum 1930—1940
var stórt autt svæði kringum Landsspítal-
ann. Hann stóð einn sér langt fyrir utan
bæinn. Það var eins og að vera uppi í sveit
og mátti þá segja að krumminn væri tíður
gestur á „skjánum“. Hann settist að í hóp-
um fyrir utan Iijá okkur. Einu sinni taldi
einn starfsmaðurinn 200 hrafna, sem voru á
vappi fyrir utan. Okkur þótti gaman að
þessu. Á stríðsárunum hurfu þeir alveg, sér-
staklega eftir að farið var að sprengja í
Öskjuhlíðinni. Einn hélt þó tryggð við okk-
ur og kom af og til eins og til að vita hvern-
ig okkur liði.
Gafst þú eltki einu sinni út matreiðslu-
bók?
Nei, svo i’ræg hef ég aldrei orðið. En við
dr. Gunnlaugur Claessen gáfum á sínum
tíma út Berjabókina, leiðbeiningar um
geymslu og niðursuðu berja. Nei, nú ætla ég
að livíla mig. Ég er satt að segja nýfarin að
njóta þess að vera komin í „frí“. Fyrst eftir
86
MELKORKA