Melkorka - 01.11.1958, Blaðsíða 22

þeirra skínandi hvítar í eldsbjarmanum og þeir réðust
á hann. Hann fann að einn þeirra beit hann í fótinn,
og annar í höndina og hinn þriðji beit hann á bark-
ann. En skoltur og tennur hundanna hlýddu þeim
ekki, og þeir gerðu manninum ekki hið minnsta mein.
Nú ætlaði maðurinn að halda lengra áfram, til þess
að ná því, sem hann var að leita að, en kindurnar lágu
svo fast hver við aðra með bökin saman, að hann
komst ekki áfram. Þá sté maðurinn á bök kindanna og
gekk á þeim að eldinum. En ekki ein einasta þeirra
vaknaði eða hreyfði sig.“
Öllu þcssu hafði amma fcngið að segja frá óhindrað,
en nú gat ég ekki á mér setið að grfpa fram í fyrir
henni:
„Hvers vegna gerðu þær það ekki, amrna." spurði
('-g-
„Það færðu að vita bráðum," svaraði amma og hélt
áfram með söguna.
„Þegar maðurinn var rétt kominn að eldinum leit
liirðirinn upp. Þetta var gamall maður, harðlyndur og
óvingjarnlegur og vondur við alla menn. Og þegar hann
sá ókunnugan mann nálgast, greip hann langan, hvass-
an broddstaf, sem hann var vanur að styðja sig við
þegar hann rak féð á beit, og henti honum í hann. Og
broddstafurinn þeytlist hvfnandi beint á móti mann-
iunum; cn áður en hann sncrti hann, fór hann til hlið-
ar og þaut framhjá honum langt út á akur."
Þegar amma var komin hingað tók ég á ný fram f
fyrir licnni: „Amina! Hvers vegna gat stafurinn ekki
hæft hann?" Og cnnþá svaraði amma ckki spurningu
minni, en hélt áfram sögu sinni.
„Nú kom maðurinn til hirðisins og sagði við hann:
„Æ! hjálpaðu mér og lofaðu mér að fá hjá þér dálft-
inn eld! Konan mín ól nýlega barn, og ég verð að fá
eld til þess að ylja hcnni og barninu."
Hirðirinn hafði helzt löngun til að segja nei, en er
hann minntist þess, að hundarnir höfðu ekki getað
gcrt manninum mein, kindurnar höfðu ekki hlaupið
undan honum og að broddstafurinn hans hafði ekki
liitt hann, þá varð hann undarlega hræddur og þorði
ekki að neita honum um það, sem hann óskaði eftir.
„Taktu eins mikið og þú þarfnast," sagði hann við
manninn.
En eldurinn var næstum útbrunninn. Það var ekki
einn einasti kvistur cftir, aðeins stór haugur af glóð, og
ókunni maðurinn hafði hvorki skúffu eða skóflu, sem
hann gæti borið f glóandi kolin.
Þegar hirðirinn tók eftir þvf sagði hann. „Taktu
eins mikið og þú þarfnast!" og hló í hjarta sínu yfir
því, að maðurinn gæti þrátt fyrir það engan eld feng-
ið.
En maðurinn beygði sig niður, safnaði kolaglóðinni
upp úr öskunni með berum höndum og lagði f höfuð-
fat sinn. Og glóðin brenndi ekki hendur hans, er hann
snerti hana, né sveið höfuðfat hans, en maðurinn bar
liana burtu, eins og það hefðu verið epli eða hnetur."
En nú var sögukonan trufluð í þriðja sinn. „Amma!
Hvers vegna brenndi glóðin ekki manninn?"
„Þegar nú hirðirinn, sem bæði var geðillur og vond-
ur madur, sá allt þctta, spurði hann sjálfan sig undr-
andi: „Hvers konar nótt er þetta eiginlega, fyrst hund-
arnir bíla ekki, spjótið drepur ekki og eldurinn brennir
ekki?" Hann kallaði aftur á ókunnuga manninn og
sagði við hann:
„Hvers konar nótt er þetta? Og hvers vegna sýna allir
hlutir þér miskunnsemi?"
Þá svaraði maðurinn honum: „Ég get ekki sagt þér
það, ef þú getur ekki séð það sjálfur." Og hann reyndi
að flýta sér burt, cins fljótt og hann gat, til þess að
veita konu sinni og barni hlýju.
En hirðirinn sagði við sjálfan sig, að hann vildi ekki
ínissa sjónir af þessum manni fyrr en hann fengi vitn-
eskjti um, hvað allt þetta ælti að þýða. Hann stóð upp
og fylgdi manninum eftir, unz hann var kominn þang-
að, sem hann álli heima.
Þá sá hirðirinn að maðurinn átti ekki einu sinni
hreysi yfir höfuð sér, en varð að lála konu sína og
barn liggja í fjárbyrgi, þar scm ekkert var inni annað
cn berir grjótveggir.
Og hirðirinn hugsaði með sér, að þetta vcslings sak-
lausa barn myndi máski deyja af kulda þarna ( hell-
inum, og þrátt fyrir ]>að, að hann var grimmur mað-
ui, varð hann hrærður og datt í hug að lijálpa barn-
inu. Og hann tók malpoka af herðum scr og úr honum
dró haun hvítt og mjúkt gæruskinn, rétti ókunnuga
manninum og sagði, að hann skyldi láta barnið sofa á
því.
En á sama augnabliki og hann komst að raun um,
að hann gæti sýnt meðaumkun, opnuðust augu hans og
hann sá það, sem hann aldrei áður hafði getað séð, og
liann lieyrði |)að, sem hann aldrei áður liafði getað
heyrt. ,
Hann sá, að umhverfis hann stóð þéttur hópur af
litlum englum nicð silfurhvíta vængi, og sérhver þeirra
hélt á hörpu í hendi sér, og allir sungu þeir hárri
röddu, að í nótt væri frclsarinn fæddur, hann, sem
myndi frelsa heiminn frá öllum syndum.
Þá skildi hann, hvers vegna allir voru svo ánægðir í
nótt, að þeir vildu ekki gera neitt illt.
Og það var ekki einungis umhverfis hirðinn sem
cnglarnir voru; alls staðar, hvert sem hann leit, sá
hann þá. Þeir sátu inni í byrginu, og þeir sátu fyrir
utan á fjallinu og þeir flugu í loftinu. Þeir komu gang-
andi í stórum hópum eftir veginum og þegar þeir
komu að byrginu, stönzuðu þeir til að lfta á barnið.
Það var svo óendanleg dýrð og gleði og söngur og
dans, og allt þetta sá hann um koldimma nótt, þar
sem hann áður hafði ekki getað aðgreint neitt.
94
MELKORKA