Valsblaðið - 01.05.2005, Síða 18

Sr. Friðrikspistillinn
Gefandi Starf
Eftip Þorstein Haraldsson
Á miðvikudagskvöldum voru fundir í
Unglingadeild sem ég hlakkaði til alla
vikuna. Það var eins og þeir gæfu sjálf-
um mér meiri kraft. Sömuleiðis var oft
skemmtilegt á undan fundunum þegar
strákarnir söfnuðust í hópa og fóru að
tefla eða spjalla saman og gera að gamni
sínu. Þá hafði ég gaman af að hverfa
inn í hópinn og virða fyrir mér hreyf-
ingar, takta og sérkenni hvers og eins,
án þess þeir yrðu varir við að þeir stæðu
frammi fyrir andlegri myndavél. Það
var margt hægt að læra af glensi strák-
anna og meinlausri stríðni og nýta það
til þess að vinna á móti göllum þeirra og
styðja kostina (án þess að þeir vissu af
því sjálfir að verið var að hafa áhrif á þá
persónulega). Það þurfti oft ekki að segja
nema eina setningu, eins og í framhjá-
hlaupi, til þess að vekja athygli þeirra á
einhverju sérstöku í fari þeirra eða fram-
komu, án þess að þeir fyndu að verið
væri að stýra þeim.
Þegar sjálfur fundurinn hófst og strák-
arnir voru sestir var líka fróðlegt að taka
eftir og „stúdera" þá eins og opna bók og
lesa þar milli línanna. Hvernig þeir sungu
og stellingar þeirra undir söngnum, svip-
brigði og ýmsir smámunir, hvort þeir
voru glaðvakandi eða hálfsofandi undir
ræðum eða tali, allt þetta gaf mér tilefni
til íhuga og leiðbeina þeim. Fallegast af
öllu fannst mér samt að sjá þegar „sálin
var að vakna“, sjá fyrstu skímuna læðast
inn í meðvitundina því það gaf til kynna
að hún myndi vakna til fulls og viðkom-
andi taka afstöðu til sjálfs sín og til Guðs
og manna. Þá var mikilvægt fyrir mig
sem leiðtoga að neita mér um að grípa
inn í á meðan það var ótímabært, en
vera hins vegar til taks til að hjálpa eða
leiðbeina þegar leitað væri eftir því. Allt
þetta gerir starfið með unglingunum svo
gefandi að því verður varla lýst, þótt því
fylgi oft sársauki líka.
Aldrei mun ég gleyma einum fund-
inum í Unglingadeildinni en hann átti sér
aðdraganda sem ég ætla að segja hér frá:
Á einhverju uppboði hafði ég endur fyrir
löngu keypt bunka af gömlum bókum og
í honum rakst ég svo einn dag af tilviljun
(hafi það þá verið tilviljun) á eina mjög
fomlega skruddu. Það vom sorgarleik-
ir Sophoklesar á grísku. Ég fór að blaða
í bókinni og tek þá eftir að neðan undir
gríska textanum, sem ég réð ekki við að
lesa, var þýðing á latínu. Ég tók mig svo
. • , •'— ir
a • i/' * 'AÍ, > y » , ft\ '

j*
♦ T,'g . %
é % “'fC •
'A* ♦ ‘
f . i. *
til og las þessa latnesku þýðingu á sorg-
arleiknum „Oedipus tyrannus". Ég las
hana ekki vandlega en þó svo að ég gat
áttað mig á efninu. Skömmu síöar fór ég
einn miðvikudag suður að Vífilsstöðum,
og dvaldi þar svo lengi hjá Sigurði lækni
vini mínum að ég komst heim rétt í tæka
tíð til að setja fundinn með því að hlaupa
alla leiðina. Þegar ég var búinn að segja
til um hver fyrsti söngurinn skyldi vera
og strákamir voru byrjaðir að syngja,
fór ég að hugsa um frá hverju ég ætti að
segja þeim. Ég hafði ekki undirbúið mig
neitt vegna þess hvað ég stoppaði lengi
á Vífilsstöðum. Mér datt þá Oedipus í
hug og meðan verið var að syngja söng-
inn eftir bænina, fór ég niður í kjall-
ara og náði í bókina. Svo las ég þennan
mikla harmleik upp eins vel og ég gat
eftir stuttan formála. Það má nærri geta,
að þýðing mín á latínunni var ekkert
snilldarverk, en það jók áhrifin hvað ég
var sveittur og ör eftir gönguna. Ég var
svo bundinn við bókina að ég gat ekki
litið á áheyrenduma, en fann þó að ég
átti athygli þeirra. Svo í síðasta þætti
varð mér litið upp, því ég fann að þögn-
in var full af eftirvæntingu. Þá mætti
mér sýn, sem ég sé enn fyrir mér: Augu
allra strákanna sem störðu á mig, full af
támm, sem ekki einu sinni var reynt að
dylja. Það var eins og allir héldu niðri í
sér andanum. Ég klökknaði líka í lestr-
inum þegar ég sá fyrir mér hinn blindaða
konung koma út úr höllinni með andlit-
ið alblóðugt og hefja sínar síðustu átak-
anlegu harmatölur. Sorgarleiknum var
lokið. Drengimir sátu eins og agndofa,
enginn hreyfði hendumar til að klappa
og það þótti mér vænt um. Ég talaði
síðan hægt og lágt í nokkrar mínútur
um mismuninn á trúnni á þá guði, sem
jafnvel reka göfugar sálir út í glæpi og
hinar hræðilegustu afleiðingar þeirra, og
á kærleiksríkum föður okkar á himnum.
Svo var þessum fundi slitið. - Hjarta
mitt var barmafullt af þakklæti því að ég
fann að þetta var sérstök gjöf og ég veit
að engin prédikun hefði haft eins mikil
áhrif á hugi drengjanna.
Þessi grein er byggö á frásögn séra
Friðriks Friðrikssonar af fundum í
Unglingadeild, en hér er á ferðinni efni
sem þjálfarar og leiðbeinendur í Val
mega ekki láta fram hjá sérfara.
18
Valsblaðið 2005