Búnaðarrit - 01.01.1960, Page 471
BÚNAÐARRIT
469
Sé valið til ásetnings eingöngu eftir einum eigin-
leika, takmarkast úrvalsstyrkleikinn aðeins af því, hve
fáa foreldra er hægt að komast af með í hverjum ættlið,
ef halda á við tölu stofnsins.
Sé fjöldi afkvæma eftir hvert foreldri mikill, getur
úrvalssstyrkleikinn orðið allmikill, að því er þann eig-
inleika varðar. Sé samtímis valið með tilliti til annars
eiginleika, sem er óháður fyrsta eiginleikanum, þá
verður úrvalsstyrkleikinn með tilliti til eiginleika nr.
1 aðeins sem nernur 1: \/ — af upprunalegum styrkleika.
Ef valið er jafnt með tilliti til fjögurra eiginleika, sem
óháðir eru hver öðrum, þannig að gefin séu stig fyrir
hvern eiginleika, stigin síðan lögð saman og valdir þeir
einstaklingar, sem hæst stig hljóta, þá lækkar úrvals-
styrkleikinn fyrir hvern eiginleika fyrir sig niður í
helming af því, sem verið gæti, ef eingöngu væri hugs-
að um einn eiginleika. Styrkleiki úrvalsins og þar með
erfðaframför í hagnýtum eiginleikum er því hvort-
tveggja háð því, að ekki sé valið með tilliti til eigin-
leika, sem ekkert hagnýtt gildi hafa. Sama er að segja,
ef lekið er mikið tillit til eiginleika, sem liafa mjög
lágt arfgengi eða alls ekki eru háðir erfðum. Með því
að takmarka úrvalið fyrst og fremst við þá eiginleika,
sem greinilegt hagnýtt gildi hafa, er hægt að ná all-
háum úrvalsstyrkleika.
Næslu stærðinni, sem áhrif hefur á erfðaframförina,
meðalsveiflunni, er yfirleitt lítið liægt að breyta. Við
langa ræktun má jafnvel gera ráð fyrir, að meðalsveifla
á erfðaeðli minnki eitthvað, og eins er því varið við
skyldleikarækt. Minnki erfðasveiflan, dregur úr erfða-
framförinni í hverjum ættlið í samræmi við það.
Þriðja stærðin, sem áhrif hefur á erfðaframförina,
arfgengi eiginleikans, er oftast lítt breytanleg, þ. e. a.
s. þegar um er að ræða arfgengi á einni mælingu á
eiginleikanum.
Ein af mörgum skilgreiningum á arfgengi er sú, að