Búnaðarrit - 01.01.1977, Page 221
LANDBÚNAÐURINN
215
Fjárhagsafkoma og stada landbúnaðarins. Það virðist nú
orðin ófrávíkjanleg venja, þegar einhver af forvígismönnuin
ákveðinna hagsmunahópa í þjóðfélaginu kemur fram í fjöl-
miðlum og á þingum, að herja lóminn og útmála með sterk-
ustu lýsingarorðuin íslenzkrar tungu, að allt sé að fara norður
og niður, engin atvinnugrein heri sig og allir launþegar fái
þau smánarlaun fyrir vinnu sína, að varla sé líft í landinu,
jafnvel námsmenn verði að liætta námi sakir allsleysis. Vilji
einhver hasla sér völl á sviði félagsmála eða stjórnmála lijá
þjóðinni, hefur sá hinn sami jafnan up|) barlómssönginn og
kröfurnar til ríkisins, en fáir hvetja fólkið til dáða af eigin
rammleik sem einstaklinga eða félagsbundna liópa til að
vinna að framgangi góðra mála. Allir kenna ríkisstjórninni
um allt sein úrskciðis fer. Talsmenn hagsmunahópanna virð-
ast líta á ríkið sem erkióvininn og ráðherrana sem erindreka
hans, og livcr þykist mestur, sem lemur lóminn fastast, og
hver og oinn virðist keppa að því að vcrða útnefndur liar-
lómsbumba ársins. Læt ég alþjóð um að fella þann dóm, en
vil þó taka fram, að ekki mun sá heiður falla í lilut máls-
svara landbúnaðarins. l'ig læt þessa gctið hér, af því að ég
tel þessa baráttuaðferð fyrir hættu þjóðfélagi óþolandi hjá
lýðræðisþjóð, þar scin velmegun og allsnægtir hlasa víðast
við, Jiótt vitað sé að veraldargæðunum sé ójiarflega misskipt
rnilli þegnanna, og að Jiröngt sé í húi ríkisins vegna ofur-
jmnga erlendrar skuldasöfnunar og tregðu margra Jiegna til
að lcggja fram sinn réttinæta lilut til samneyzlunnar. Þjóðin
hefur kosið sér ríkisstjórnina með kostum liennar og göllum
á lýðræðislegan hátt. Sízt skal ég berjast gegn Jiví, að gjörðir
stjórnvalda séu gagnrýndar á liverjuin tíma, því engin stjórn
er alvís og allir Jjurfa aðliald, en slík gagnrýni á að vera mál-
efnalcg og sanngjörn, en ekki slagorð ein og öfgar.
Bændur eru eltki kröfumenn og hafa unað furðuvel hlut-
skipti sínu síðustu áratugina, Jiótt Jieir séu tekjulægsta starfs-
stétt Jijóðarinnar. Fyrst nú fyrir fáum vikum risu sunnlenzkir
hændur, sem jafnan eru seinjireyttir til vandræða, upp og
kröfðust greiðslu á innleggi sínu úr liendi sölufélaga sinna
og ríkissjóðs. Síðan fylgdu Húnvetningar eftir og vildu engir
eftirhátar vera. Cild ástaiða var fyrir Jiessum kröfum, Jiar
sem réttmætum tekjum bænda var lialdið fyrir þeim, en