Búnaðarrit - 01.01.1977, Page 225
LANDBUNAÐUIilNN
219
ingsuppbætur eru fordæindar og oft látið að því liggja, að
réttara væri að flytja inn liúvöru en frainleiða liana í landinu,
a. m. k. láta heldur vanta á heldur en þurfa að flytja út.
Suniir ásaka landlmnaðinn fyrir að vera ein aðalorsök verð-
bólgunnar o. s. frv. Það er nokkurn veginn sama, hvað bænd-
ur hafast að, þeir og forvígismenn þciira eru skammaðir fyrir
það allt og meir að segja gengur þessi sefasýki og bölmóður
svo langt, að stundum ráðast menn úr röðum hænda á skyn-
samleg viðhrögð hænda sjálfra við vandamálunum. Sumir
kenna um skipulagsleysi, segja að fækka þurfi hændum og
segja þeim, sem eftir verða, að þessi skuli framleiða þetta
og hinn hitt eins og hændur eigi cngan sjálfsákvörðunarrétt
að liafa yfir eignum sínum og athöfnum. Nóg er komið af
svo góðu, og bændur hafa sýnt í verki, að sízt er óstæða til
að skipuleggja frá skrifstofubáknum viðskipta- og hagfræð-
inga og annarra, seni lítil cða engin skil kunna á landliúnaði,
hvaða bændur megi búa áfram og livað þeir skuli gcra o. s. frv.
Skal þetta mál nokkuð krufið til mergjar. Sú staðreynd er
öllum kunn, að vegna óðaverðbólgu á íslaudi og landbún-
aðarstefnu helztu viðskiptaþjóða okkar, þ. e. að greiða niður
búvöruverð á ýmsum stigum framleiðslunnar, t. d. á frum-
stigi eins og áburð eða á lokastigi svipað og gert er hér ó
landi, þá er okkur ekki kleift að fá framleiðslukostnaðarverð
fyrir útfluttar lmvörur okkar nema helzt liross, en þau verða
aldrei veigamikil útílutningsgrein. Hinsvegar er öllum ís-
lendingum með heilbrigða dómgreind ljóst, að eigum við að
vera sjálfstæð menningarþjóð verður að vera öflugur land-
búnaður í landinu og blómleg byggð í öllum sýsluni landsins,
cnda hefur Jijóð með jafn einhæfa framleiðslumöguleika og
íslendingar ekki efni á Jiví að eyða gjaldeyri, sem of lítið er
af í flestum árum, til kaupa á Jieim matvælum, sem hægt er
að framleiða liér, að inestu með innlendu vinnuafli og af inn-
lendum náttúruauði, Ji. e. gróðurmoldinni. En vegna árferðis-
sveiflna yrði hér tilfinnanlegur skortur á búvöru í erfiðari
áruin ef ekki væri verulegur afgangur til útflutnings í meðal-
ári og í góðærum. íslendingar eru baldnir sterkri réttlætis-
kennd, Jiótt ekki liafi náðst hér fullkomlega réttlót tekju-
skipting Jiegnanna. Því voru lögin um Framleiðsluráð land-
búnaðarins sett 1947 og endurskoðuð nokkrum sinnum síðan,