Samtíðin - 01.09.1943, Blaðsíða 11

SAMTtÐIN
7
ÞÓRA BORG 'EINARSSON:
FRÁ LEIKSVIÐINU 5
Þegar ég lék fyrsta hlutverk mitt
Herra ritstjóri.
TIL ÞESS að
svara spurn-
ingu vðar þarf ég
að fletta mörgum
um blöðum i
almanakinu —
aftur í timann —,
því að þegar ég
lék mitt fýrsta
„aðalhlutverk“,
var ég aðeins 9 ára gömul. Ég hefi
leikið mörg miklu stærri og erfiðari
hlutverk síðan, en ekkert þeirra hef-
ir gagntekið mig eins og kóngsdótt-
irin í „Óla smaladreng“. Vinna mín
s.l. vor við að stjórna, ásamt Emilíu,
systur minni, sýriingum á þessum
leik, hefur rifjað upp margar hálf-
gleymdar, en mjög svo kærar endur-
minningar.
En svo að ég byrji nú á byrjuninni,
])á er ég leikhúsbarn, alin upp við
leikhúslyktina, ef svo mætti að orði
kveða, og ég var staðráðin í þvi að
verða leikkona, áður en ég vissi, hvað
slíkt var. — Þekkið þér leikhúslykt?
Sumum finnst hún sambland af
vondri Ivkt og góðri. Mér finnst hún
dásamleg.
Fjögra ára gömul kom ég í fyrsta
sinn í leikliús og sá „Nýársnóttina“.
Þá varð ég mér ærlega til skannnar.
Ég liafði aldrei fyrr séð mömmu
„sminkaða“ og þekkti hana ekki í
hlutverki Áslaugar álfkonu fjn’r en
í fjórða þætti, eftir að ég hafði verið
„á balc við“ í liléinu. — Mér varð svo
mikið um þetta, að ég kallaði:
„Manniia, mannna, nú þekki ég þig.“
Þetta vakti góðlátlegan hlátur í
kringum nrig, en ég skreið undir
hekkinn, yfirkomin af blygðun.
Ég var lieldur ekki gömul, þegar
ég kom fyrst fram á leiksviðið í litl-
um barnahlutverkum. Ég kinoka
mér við að segja, að ég liafi leikið,
því að allt þetta var mér veruleiki.
í hlutverki Tótu í Fjalla-Eyvindi var
ég t. d. alltaf lirædd um, að mennirn-
ir kæniu of snemma inn í 3. þátt og
var sárfegin, þegar ég var komin út
af sviðinu og í hendurnar á pabba.
Frú Cliveden-Banks í Á útleið eftir
Sutton Vane.