Samtíðin - 01.04.1944, Blaðsíða 7

SAMTiOIN
Apríl 1944_Nr. 101_11. árg„ 3. hefti
ÚTGEFANDI: SIGURÐUR SIÍÚLASON MAGISTER. UM ÚTGÁFUNA SJÁ BLS. 32
• 9
OLL FINNUM við sárt til með því
fólki, sem orðið hefur fyrir ein-
hvers konar heilsutjóni, og í siðuðum
þjóðfélögum er reynt með ýmsu móti að
létta því raunir þess. Hér á landi hef-
ur m. a. verið stofnað og starfrækt fé-
lag til hjálpar blindum mönnum, og hef-
ur það látið mikið gott af sér leiða. Við
dáumst oft að rólyndi blindra manna og
ekki síður næmleika þeirra, og mætti
margt athyglivert um slíkt rita. Það hef-
ur lengi verið mönnum ráðgáta, hvernig
blindur maður getur, einn og óstuddur,
meira að segja staflaust, gengið rétt eins
og hann væri alsjáandi. Ef blindi maður-
inn kemur að múrvegg, nemur hann stað-
ar, án þess að til áreksturs komi. Því
hafa menn sagt sem svo: Blindir menn
öðlast sér til hjálpar, e. k. dularfulla at-
hygligáfu, sem oft er kölluð þeirra „sjötta
skilningarvit'11. Þetta nýja skilningarvit
þroskast, eftir að sjón þeirra tekur að
þverra. Þannig veitir náttúran þeim all-
verulega uppbót fyrir hinn tilfinnanlega
missi sjónarinnar.
Ameríkskur vísindamaður, dr. Karl M.
Dallenbach, sem starfar við Cornell-há-
skólann og er sérfræðingur í heyrnar-
sjúkdómum, telur sig, eftir að hafa gert
1500 tilraunir, hafa fundið svar við því,
hvernig standi á hinum mikla næmleik
blindra manna. Tveir af nemendum dr.
Dallenbachs, Wilton Cotzin og Michael
Supa, sem er blindur, aðstoðuðu hann við
rannsóknir hans í þessum efnum. Þeir
drógu allir hettur á höfuð sér, þannig
að þeir sáu ekki neitt, og gengu því næst
áleiðis að töflu mikilli, sem reist hafði
verið upp alllangt frá þeim. Var svo til
ætlazt, að þeir rækjust á hana, en það
fór á annan veg, því að þeir beygðu allir
hjá henni án þess að snerta hana.
Þar sem allir, bæði blindir og sjáandi
menn, er bundið hafði verið fyrir aug-
un á, stóðust þessa prófraun, hélt dr.
Dallenbach í fyrstu, að hörund þeirra
blindu mundi vera aðsetur „sjötta skiln-
ingarvitsins“, og mundu þeir með tilstyrk
þess skynja aukinn loftþrýsting, er þeir
nálguðust harða hluti. Hann gætti þess
nú vandlega, að hver einasti blettur á
hörundi sínu og félaga sinna væri hulinn.
En Supa, hinn blindi maður, gekk enn hik-
Iaust á snið við allar hindranir og virt-
ist, eins og verið hafði áður, næmari
fyrir öllu en hinir, sem sjónina höfðu.
Taflan var látin í 15 feta fjarlægð frá
honum. Gekk hann því næst hiklaust í
áttina til hennar, en þegar hann átti eftir
um það bil 3 þuml. að henni, nam hann
skyndilega staðar og vék til hliðar án
þess að snerta hana, hvað þá, að til nokk-
urs árekstrar kæmi. Er þeir félagar
byrgðu eyrun, fundu þeir þegar að veru-
legu leyti lausn á þessu vandamáli, og
er þeir tóku af sér skóna og gengu á
sckkaleistunum, sáu þeir gerla, hvernig
x öllu lá: Missir sjónarinnar er bættur
mönnum að nokkru leyti upp með auk-
inni heyrn. Þegar blindur maður gengur,
heyrir hann dauft bergmál af fótataki
sínu. Er hann nálgast vegg eða aðra veru-
lega hindrun, dvínar þetta bergmál.
„Sjötta skilningarvitið“ reyndist því, þeg-
ar til kom, aðeins vera aukin heyrn.
SAMTÍÐIN- þakkar öllum þeim mörgu
áskrifendum sínum, er þegar hafa
greitt árgjald sitt, og biður þá, sem enn
eiga það ógreitt, að senda það sem allra
fyrst til þess að spara póstkröfur og inn-
heimtukostnað. Margir nýir áskrifendur
hafa oss bætzt síðan um áramót, og bjóð-
um vér þá velkomna í hinn sífjölgandi
kaupendahóp. Útvegið Samtíðinni áskrif-
endur meðal vina yðar.