Samtíðin - 01.04.1944, Blaðsíða 9

SAMTÍÐIN
5
lífið blasir við þeim. En hvað var
unnið? Því var auðsvarað. Það var
troðfullur haus af vizku. Bon jour,
mein Herr, Caesar og Ciceero, Hugo
og Heine. Ár vas alda, pepsin og
ptyalin. Hvað var það, sem hann
ekki vissi? Hvað var það, sem hann
ekki gat með litlum eða engum und-
irbúningi? Já, það kostaði hka sex
ár.
Gleðin stendur sem hæst. Það er
verið að taka mynd af hópnum fyrir
framan gamla skólann, og það mætti
halda eftir mannfjöldanum í Lækj-
argötu að dæma, að það ætti að fara
að halda útifund.
Þarna er gamli kennarinn. Lifand-
is ósköp vissi hann nú, karlinn. Ár
eftir ár, viku eftir viku, dag eftir dag
hafði hann alltaf eitthvað nýtt að
segja. Hann var bráðum 50 ára stúd-
ent. Var þetta annars nokkuð, sem
þeir vissu, nýgræðingarnir? Elvki
eins dags stúdentar, en hann var
bráðum 50 ára. Voru þeir ekki alltaf
öðru hverju að relca sig á eitthvað,
sem þeir ekki vissu, eitthvað, sem
skömm var að vita ekki. Sagði ekki
einhver kennarinn, að því lengur,
sem hann lifði, þvi ljósara >Tði hon-
um, hversu lítið hann vissi. En hann
iangaði samt ekki til þess að deyja.
Það var víst rétt, sem latínukennar-
inn sagði, að allir ættu að vera
eilífðarstúdentar, ættu að læra eins
lengi og þeir lifa.
Stúdentinn gleðst yfir þvi, að settu
marki er náð, en liann liefur í huga,
að langt er í land, margt er ólært. Ör-
iaganornirnar eru enn að skrifa for-
málannn að þeirri bók, sem kallast
líf hans.
T^YRIR NOKKRUM árum tókst
hinum fræga, frakkneska blaða-
manni, M. Jules Sauerwein, eftir af-
armikla vafninga og örðugleika að
ná tali af Japanskeisara og stóð nú
auðvitað til að spyrja keisarann
spjörunum úr, en viðtalið átti síðan
að birtast á prenti, eins og venja er
til.
Þegar blaðamanninum var loks
lileypt inn til Hans liátignar, heilsaði
keisarinn og spurði samstundis,
hvort blaðamaðurinn væri á leið til
Mansjúríu! „Ef þér farið þangað,
skuluð þér vera í þykkum ullarnær-
fötum, því að þar er kalt um þetta
lejdi árs,“ mælti keisarinn.
Að því loknu var blaðamanninum
gert skiljanlegt, að „viðtalinu“ væri
lokið! Þegar hann fór út úr höllinni,
rauk einn af embættismönnunum að
honum og mælti: „Fyrir alla lifandi
muni hafið hugfast, að ekki má hirta
neitt á prenti af þvi, sem keisarinn
kann að hafa sagt.“
(Úr „Evening Standard“.)
Bókmenntagetraun
Samtíðarinnar
Hvaða fornskáld vor ortu þessi
kvæði?
Svörin eru á bls. 29.
L Arinbjarnarkviðu.
2. Gráfelldardrápu.
3. Velleklu.
4. Þórsdrápu.
5. Sigtryggs drápu silkiskeggs.
Afgreiðslan er eftir röð
eins og hespa og kengur,
svo að næsta símastöð
er sjaldan opin lengur.