Samtíðin - 01.04.1944, Blaðsíða 10

6
SAMTÍÐIN
Nordahl Grieg
Það er dirfska af sveinstaula að senda
einn svolítinn minningarkrans
til þín, sem ert orðinn og verður
ástmögur fólks þíns og lands.
Og hljóður ég höndina rétti
og horfi á hin litfölvu grös,
er batt ég með hikandi huga
í hvirflandi daganna ös.
Ég bið þig því gáleysi að gleyma,
ég get ekki skilið það nú,
að dánarsveig hnýtt ég þér hafði,
né hvernig að fávizka sú
greip mig. Ég get eigi skilið,
ég gætti ei þegar hins,
að þú lifir um ár og aldir
í anda hins norræna kyns.
Þinn andi var ímynd hins bezta,
er átti hin norræna sál,
því unnu þér allir sem bróður.
Þitt einfalda hjartans mál,
það vakti vort íslendings-eðli,
þá erfð, er oss Noregur gaf,
að kaupa ei frið fyrir kúgun
né krjúpa við svínanna draf.
Við fundum þar sögu’ okkar feðra,
er flýðu ofríki eins manns,
en áttu þó leið sína um aldir
ú t til hins nýja lands.
Og enn er hinn norræni andi
ofinn úr þáttum tveim,
trúnni á táp sitt og frelsið
og tryggðinni’, er dregur oss heim.
Þú ortir þig stóran í óði
og ef til vill stærri i dáð.
Hver hugsun, hvert orð og athÖfn
af ást til þíns lands var skráð.
Þótt beinin þín fái ei borið
við brjóst sín þín feðraslóð,
hún heimtir þó heim þig sjálfan,
þitt hjarta, sál þína og ljóð.
Brátt vorar um víðlendi Noregs
af varma frá rísandi sól,
og blánandi hamrahlíðar
sér hreykja á grænbryddum kjól.
Það hvíslar í laufi og limi
hinum langþráðu tíðindum, þeim:
Nú heilsar þér „æ 11 m o 1 d og
á s t j ö r ð“,
nú ertu þá loks kominn heim.
Við kveðjum með hljóðlátum huga,
sem höfum þig litið sem gest.
Við vissum þú hlauzt þó að halda
heim; þar er fegurst og bezt.
En meðan að sögð er hér saga
og sungið eitt einasta ljóð,
þú lifir um ár og aldir
og eilífð — hjá norrænni þjóð.
Bjartmar Steinn.