Samtíðin - 01.04.1944, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
SANDOR HUNYADY:
116. saga Samtíðarinnar
Karl og kona
AÐ VAR einn vetrardag um tvö-
leytið, að ókunnug stúlka kom
að finna mig. Ég bjó um þær mundir
i gistihúsi. Hún var að leita hjálpar
til mín, því að hún var i slökustu
vandræðum. Þetta var dökkliærð
stúlka, og útlit hennar og klæðahurð-
ur var rétt eins og gerist og gengur.
En svipur hennar har vott um bar-
áttu við sára eymd, og mér var það
undir eins ljóst, að nú var hún i þann
veginn að stiga skref, sem liún ótt-
aðist eins og heitan eldinn. Þarna sat
hún á stólbrúninni og hélt dauða-
haldi um slitna tösku, sem lá í kjöltu
hennar.
Þetta var alls ekki ógeðfelld stúlka.
Það eru nítján ára stúlkur aldrei.
Hún hafði dökk augu, sem vöktu
traust. En hendur hennar og hörunds-
litur háru vott um skort, svo að ekki
varð um villzt. Rauðar og frostbólgn-
ar hendur, sem minntu á dætur smá-
kaupmanna í þorpum, þar sem stað-
ið er í húðum frá dögun og fram á
rauða nótt.
Með mesta semingi tjáði hún mér,
að hún væri frá Transýlvaníu. Ein-
hver náungi, sem þekkti einhvern,
er þekkti mig, liafði ráðlagt henni að
leita til mín, af þvi að ég var einnig
frá Transýlvaníu. Ef til vill gæti ég
iijálpað henni. Meðan hún har fram
erindi sitt, sýndi hún öðru hvoru á
sér fararsnið, rétt eins og kraftar
hepnar væru á þrotum eða hana
hrysti hugrekki til að ljúka máli sínu.
— Eruð jjér veikur? spurði hún
kvíðin.
Ég fullvissaði liana um, að ekkert
amaði að mér, lieldur væri ég aðeins
óforbetranleg náttugla. Ástæðan fyr-
ir því, að ég væri enn ekki kominn á
fætur, væri eingöngu sú, að ég hefði
hangið yfir spilum alveg fram undir
morgun nóttina áður.
Þessi játning liafði þau áhrif, að
stúlkan stokkroðnaði, rétt eins og ég
hefði gert mig sekan um eitthvert
óhæfuverk. Það var eins og allt yrði
til þess að auka á óróleik hennar, en
einkum húsgögnin i herberginu, sem
lienni fannst auðsjáanlega mjög mik-
ið til um. Feimnislega og með djúpri
lotningu strauk hún í sífellu flosið á
stólnum, sem hún sat á. Allt þetla
vakti undrun hennar, enda þótt ég
liyggi i mjög fátæklegu Iierbergi. Þar
við hættist, að ég hafði nýlega snætt
hádegisverð, nokkrar hjúgnasneiðar
og epli. A diski, sem stóð á nátthorði
mínu, gat að líta nokkrar hjúgna-
sneiðar og epliskjarna. Þessar leifar
urðu sízt til þess að auka á virðuleik
umhverfisins.
En jafnvel þelta jók á minnimátt-
arkennd þessarar handþrútnu stúlku-
kindar. Hún virtist bæði haldin af
ótta og aðdáun gagnvart mér. Þetta
varð til þess, að ég greip til gamals
hragðs til þess að róa hana. Ég hað
hana að gera mér greiða.
— Heyrið þér, stúlka mín, ég nenni
ekki fram úr rúminu. Þarna á þvotta-