Samtíðin - 01.09.1947, Qupperneq 21

SAMTÍÐIN
17
þau hrædd við mig? Þau voru ynd-
isleg. Mér hituaði um hjartaræturn-
ar við að sjá þau.“
Þær stóðu báðar upp.
„Það var dimmt í ganginum, og
J)ér birtuzt allt 1 einu. Kannske ])að
hafi verið orsökin," sagði Maxine.
„Það er ekki gott að segja.“ Carrillo
yppti öxlum. Hégómagirnd liennar
var misboðið. Hún flýtti sér að
ski])ta um umtalsefni. „Þér eruð ef
til vill að fara í gönguför?“ spurði
hún. „Já, ungfrú Bowen, börnin og
ég ætlum út á heiðina. Kannske þér
viljið slást í förina?“
Carrillo var fljót að neita. „Ég má
ekki leggja á mig langar göngur.
Ég þarfnast hvíldar.“ Hún þagnaði
snögglega, og Maxine sá, hvernig hún
varð allt í einu gagntekin af ótta og
örvæntingu. Svo hristi hún höfuðið,
yppti öxlum vonleysislega og hvarf
síðan inn í dagstofuna.
Maxine tók körfuna og fór á eftir
Billie. Hún var að hugga börnin, sem
voru niðurbeygð og shömmustuleg
eftir flóttann.
„Loftið er svo hressandi hér,“
sagði Maxine, þegar þau höfðu geng-
ið um stund.
„Eruð þér enn að blekkja sjálfa
yður?“ svaraði Billie. „1 fyrstu datt
mér í bug, að Dolly gæti ekki gengið
svona langt. Ég var búin að gleyma,
hvar við vorum. Það er svo sem eng-
inn vafi á, að hún getur það.“
Maxine þagði.
Dolly hafði hlaupið á undan og
kallaði nú til þeirra: “Það eru kind-
ur hérna.“
„Hvar?“ spurði Maxine áköf.
Dolly anzaði henni ekld. „Juan
kann að leika á hirðingjaflautu.
Hann hefur sjálfur búið til flautu
og spilar oft á hana. Hann sp'ilar
vel. Kindurnar hlusta, þegar hann
spilar.“
„Ég ælla að spila á hana núna,“
sagði Juan. Kannske annars, að ég
gangi nær kindunum fyrst.“
Það voru engar kindur sjáanlegar, .
cn Juan og Basil hlupu samt af stað.
Dolly varð eftir hjá Maxine og Billie.
Engin þeirra var vitundar ögn
þreytt.
Þær nálguðust nú nokkra skógar-
runna, sem drengirnir höfðu horfið
á bak við. Maxine Jjorði yarla að
vona, að J)ar væru kindur. En Jiegar
J>ær komu ]>angað, sá hún 20—30
kindur á beit spölkorn Jiaðan. Það
var ókyrrð í þeim. Juan stóð rétt
hjá þeim, undir tré, sem líktist eik,
en var þó ekki eik. Hann hélt á
tréflautu og tók að leika á hana.
Fyrstu tónamir ómuðu hreinir, skær-
ir og undarlega J)ýðir í kyrrðinni.
Kindurnar hættu að bíta og hlust-
uðu. Sumar voru órólegar, en hlust-
uðu samt. Maxine, Billie og börnin
sátu í grasinu og hlustuðu líka.
Juan hélt áfram að leika á flaut-
una. Nokkrar kindur tóku aftur að
bíta, en hinar hlustuðu með spei’rt
eyru. „Hér er yndislegt,“ hugsaði
Maxine og henni fannst sem hún
tilheyrði Jiessu umhverfi. Hér ætti
hún að vera. En svo beit hún á jaxl-
inn og sagði við sjálfa sig: „Nei, ég
vil ekki vera hér. Ég vil það ekki!
Ég vil það ekki! Mér er það full-
ljóst, að ég er Jjess ekki vei’ð að fá
að fara aftur, en ég ætla að fara héð-
an.“ Hún snéri sér áköf að Billie og