Samtíðin - 01.03.1948, Blaðsíða 12

8
SAMTÍÐIN
látnar framleiða frost. Við þær voru
tengdir alls konar aflmælar og mæli-
tæki. Ef þær stóðust próf sín, „út-
skrifuðust“ þær með merkiseðli, á-
letruðum nafni prófdómandans, sem
er ábyrgur fyrir hverri þeirri vél,
er hann „útskrifax,“. Atvinnumissi
varðár, ef út af Jjessu cr brugðið.
Að öllu þessu loknu er vélin flutt
í deild, þar sem hún er látin í kassa,
og er hún þá loks ferðhúin, hvert
sem vera skal.
Mönnum, sem vinna við vélagerð,
þykir oft mjög vænt um þessar „járn-
verur“, sem þeir margir hverjir hafa
eyll miklum hluta ævi sinnar við að
fullkomna, eftir því sem hugvit
þeirra framast leyfði. Þeir nauð-
þekkja hvert hljóð og litring, sem
myndast við gang vélanna og vitá
eins og læknar, er fást við lifandi
verur, hvað hezt á við, ef eitthvert
óeðlilegt iiljóð heyrist eða ef einhver
ganglimur vélarinnar sýnir óvið-
felldin einkenni.
Þar sem vélarnar eru sendar lit
um heim allan, veltur á miklu fyrir
verksmiðjuna, að þær standist sam-
kcppnina við aðrar vélar og fullnægi
strönguslu kröfum vandlátustu not-
enda við ólíkustu skilyrði. Svo var
að sjá sem vélar þessarar verk-
smiðju hefðu gefið góða raun, því
að allir verkfræðingar hennar báru
á barmi sér merki, er Bandaríkja-
stjórn hafði veitt þeim í viðurkenn-
ingarskyni fyrir fráhært starf við
framlciðslu ágæts vélakosts.
B. F.
Sendið Samtíðinni bréf til birtingar.
Þessi framhaldssaga byrjaði í
marz s.l. ár. Lesið hana frá upp-
hafi.
Elizabeth Jordan:
Fyrsti viðkomustaður
14. kafli.
YRSTA MANNESKJAN, sem Max-
ine sá, þegar liún kom inn, var
hallarjómfrúin. Sú næsta var Justin
Brent. Hún kipptist við, þegar hún
sá hann, einmana og yfirgefinn.
Þarna voru tvær verur, sem enga
meðaumkun myndu hafa með henni
í kvöld. Þær settust. Henni þótti
vænt um að hafa Billie við lilið sér.
„Ef helvíti er til, ])á er ég þar nú“,
sagði hún við sjálfa sig.
Hvað skyldu faðir hennar og móð-
ir hugsa núna, þegar þau væru leidd
fram lil að vitna móti henni? Hún
hafði reyndar verið aðcins seytján
ára, þcgar þau fórust í bifreiðar-
slysi. Þá hafði hún orðið erfingi mik-
illa auðæfa.
Þarna komn þau. Hjartað harðisl
ólt í brjósti Maxine. Þau voru að-
dáanleg, svo virðuleg, elskuleg og
svo hrifin af henni og hvort af öðru.
Þau mikluðust ekki af auðæfum sin-
um og allsnægtum, en tóku því sem
sjálfsögðum hlut. Ættingjar þeirra
höfðu verið liefðarfólk í marga ætt-
liðu. Það voru sýnd atriði úr dag-
legu lífi móður hennar. Hún vann
að ýmsum mannúðarmálum og tók
að sjálfsögðu mikinn þátt í sam-
kvæmislífinu. En þrátt fyrir það
hugsaði hún fyrst og fremst um
mann sinn og barn, sem hún elsk-
aði innilega.