Samtíðin - 01.03.1948, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
og presturinn, sem ég skriftaði fyr-
ir. Það er áreiðanlegt, að lækninum
var fullljóst, hvað ég hafði gert, en
þegar ég ætlaði að fara að tala við
hann um það, lét hann sem hann
skildi ekki, hvað ég væri að fara og
fór strax að tala um allt annað. Ég
þagnaði, en stundu seinna fór ég
og skriftaði, mér til hugarléttis“.
„Það, sem þér gerðuð, var rétt,
Billie.“
„Hvað er rétt, og hvað er rangt,
veit ég ekki, en eitt er víst, ég hef
aldrei iðrazt þess og mun aldrei iðr-
ast þess“. Þær leiddust að útgöngu-
dyrunum. Hallarjómfrúin og Brent
sátu kyrr. Maxine varð litið til þeirra,
en skipti sér ekki af þeim. Hallar-
jómfrúin stóð J)á upp og gekk til
þeirra. „Ég þekkti föður yðar og
móður, ungfrú Perry“, sagði hún.
„Ég þekkti þau, þegar Jiau voru
hér“. Maxine hrökk við: „Voru þau
hér? Hér, á þessum stað?“
„Já, en aðeins mjög stuttan tíma“.
„Verða allir að koma hingað?“
greip Billie fram í fyrir þeim.
„Nei, nei“, svaraði hallarjómfrú-
in, „þetta er aðeins einn af mörgum
viðkomustöðum. Einn af fyrstu við-
komustöðunum, eins og Hardy komst
að orði. Stundum er hér margt
manna“. Svo vék hún tali sínu að
Billie: „Þér breyttuð rétt, — ég er
yðar megin auðvitað -—, ég er
ævinlega öfugu megin — þess vegna
er ég svo lengi hér“.
„Ég get ekki séð, að það geti ver-
ið tvær hliðar á því máli“, sagði
Maxine óhikað.
„Jú, það er J)að vissulega“, sagði
hallarjómfrúin og snéri máli sínu
enn á ný að Billie. „Það er litið svo
á J)etta hér, að þér hafið hjálpað föð-
ur yðar til sjálfsmorðs og að hann
hafi þvingað yður til þess að fremja
morð. Þið hafið þess vegna hvort
um sig gerzt sek um tvöfaldan glæp.
Þið verðið því í sameiningu að af-
plána hann“. Þegar Billie heyrði
þetta, ljómaði hún af ánægju. „Ef
við pabbi fáum að vinna að því í
sameiningu, fer allt vel“.
„Misskiljið mig ekki“, sagði hall-
arjómfrúin. „Við erum að tala um
siðferðislegu hliðina á málinu. Hún
er álitin mjög mikilsverð hér. Þið
þurfið bæði mikið að læra“. Svo gekk
hún frá J)eim.
Brent kom nú til Billie. „Mig lang-
ar til að laka í höndina á yður“,
sagði hann. „Ég er líka öl'ugu meg-
in við lög og rétt. Ég get víst búið
mig undir að vera hér öldum sam-
an“.
„Viljið J)ér ekki taka í höndina á
mér líka? Mér þætti vænt um J)að“,
sagði Maxine.
„Nei!“ Það var eins og hann
skyrpti orðinu af afli framan í Max-
ine. „En ég skal viðurkenna, að
ég dæmi yður ekki eins hart nú og
áður. Ég vissi ekki, að þér höfðuð
sagt Bert eins og var, áður en hann
yfirgaf yður. Þér voruð hreinskilin
— en J)ví miður of seint“.
„Getið þér ekki fyrirgefið mér?“
„Ég á ekki auðvelt með að fyr-
irgefa. Yður ætti að vera J)að kunn-
ugt“.
Maxine horfði á hann: „Get ég á
engan hátt fengð yður til að hugsa
til mín með minni beiskju? Ég játa