Samtíðin - 01.03.1948, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
það ])arí‘ að skera hann upp. Lækn-
arnir eru kvíðafullir. Hann kemur
heim af sjúkrahúsinu, en er nú ófær
til vinnu. Allt gengur þó vel, því að
Billie getur unnið fyrir þeim öllum.
Vesalings faðirnn fær óþolandi kvala-
köst hvað eftir annað. Hann engist
sundur og saman af kvölum, en að-
eins þegar enginn sér. Billie er orð-
in fræg fyrir dans sinn og söng, og
henni hýðst nú staða scm forstöðu-
konu í „Valhöll“, einum íl)urðar-
mesta næturklúbb borgarinnar.
Billie kemur heirn klukkan þrjú
og fjögur á nóttunni. Hún situr hjá
föður sínum og segir honum sögur
af einu og öðru skemmtilegu, sem
fyrir hana kemur í ldúbbnum. Hún
er oft svo þreytt, að hún getur varla
staðið á fóturium, en lætur á engu
bera. Hún vill ekki auka á áhyggj-
ur föður síns.
Þar kemur að lokum, að faðirinn
fær ekki dulizt lengur l'yrir dótt-
urinni. Nótt eftir nótt situr hún hjá
honum og reynir að liria kvalir hans.
Bæði eru þau uppgefin af þreytu
og angist. „Þér eruð dásamlegar,
Billie“, hvíslaði Maxine og þrýsti
henni að sér, og hún meinti það al'
öllu hjarta. „Bíðið ögn við“, anzaði
Billie og stundi við.
Læknarnir voru fullii; samúðar og
gerðu allt, sem í þeirra valdi stóð,
en allt kom fvrir ekki. „Það versta
er“, sögðu þeir, að hann getur hald-
ið áfram að kveljast árum saman
og deyfandi lyf fara smátt og smátt
að hætta að hal'a áhrif á liann. Og
svo fór, að deyfilyf drógu ekki leng-
ur úr kvölunum. 1 örvæntingu bið-
ur hann guð að líkna sér og lofa
sér að deyja. Hann þrábiður dóttur-
ina um hjálp. Hana hryllir við lil-
hugsuninni. Hann leggur fastar og
l'astar að henni. að losa sig við þess-
ar óbærilegu kvalir, og einn morg-
un um sólaruppkomu kveður hún
föður sinn með kossi og gefur hon-
um svo stóran skammt af eiturlyfj-
um, að hann deyr.
Höfuðið hvílir á koddanum. Tign
og ró lýsir af hverjum andlitsdrætti.
Hann var sterkur í dauðanum eins
og hann hafði verið í lífinu. Það
var ])að síðasta, sem þau sáu. -
Þau sátu í myrkri. Enginn hreyfði
sig. Maxine þurrkaði tárin af aug-
unum.
„Við skulum sitja hér kyrrar,
þangað til allir eru farnir“, hvíslaði
hún. Billie kinkaði kolli til sam-
þykkis. Dauf ljós voru kveikt, en
enginn hreyfði sig. Maxine sleppti
Billie og ætlaði nú að hjálpa henni
á fætur, en Carrillo hafði gripið um
báðar hendur hennar. Hún ætlaði að
segja eitthvað, en kom engu orði
upp. Tárin streymdu niður kinnar
hennar. Hún stóð upp og flýtti sér
hurt. Frú Forsythe gekk nú lil Billie
og rétti fram skjálfandi höndina.
„Ég dáist að yður, ungfrú Bowen“,
sagði hún. „Þér eruð óviðjafnanleg-
ar. En hvers vegna þér eruð hér og
hvað þér eigið að afplána, það er
mínum skilningi olvaxið“.
Hún snéri til herbergja sinna.
Billie hreyfði sig ekki, og Maxine
heið eftir henni. Enginn hafði yrt
á hana. Það var eins og allir hefðu
gleymt henni. Svo snéri Billie sér
að henni og sagði lágt: „Það vissi
þetta enginn nema ég og læknirihn