Samtíðin - 01.03.1948, Blaðsíða 21

SAMTÍÐIN
17
stofna skvldi heimili á ný, vantaði
margt af þessu fólki þak yfir höf-
uðið. Ég var svo heppinn að fá íbúð
hjá skyldfólki konu minnar hér í
Stratford, og þar af leiðandi var ekki
um annað að ræða en að setjast hér
að. Annars var ég fyrir stríð kenn-
ari í Watford, skammt frá London,
og l>eið mín þar sama staða og áður
að stríðinu loknu. Til dæmis um hús-
næðisvandræðin hér í Stratford get
ég nefnt, að skólastjórinn við skól-
ann, þar sem ég starfa, hefur lengst
af orðið að liafast við í gistihúsi,
síðan hann kom hingað, af því að
hvergi reyndist unnt að útvega hon-
um húsnæði í bænum. Hér er afar-
dýrt að l)yggja eins og stendur. Hús-
ið, sem ég hý í, kostaði um 600 ster-
lingspund fyrir stríð. Nú væri leik-
ur einn að selja það á 2000 pund,
og má af því nokkuð ráða, hvernig
ástandið er hér í húsnæðismálunum.
Það eru annars mörg heimilis-
vandamál, sem risið hafa i sambandi
við þetta stríð. Margir hermanna
okkar voru fjarri ættjörðu sinni í 5
ár. Sumir þeirra komu aldrei heim
á því tímabili. Á þessum 5 árum
fæddust víða börn, sem komin voru
á fimmta ár, er þau kynntust feðr-
um sínum nokkuð að ráði. önnur
börn höfðu verið fullkomnir óvitar,
er feður þeirra voru kvaddir i her-
inn. Ég skal í því sambandi nefna
eitt dæmi, sem mér er kunnugt um.
Vinur minn einn fór í stríðið, þeg-
ar dóttir hans var tveggja ára. Þrem
árum seinna fékk hann að dveljast
3 vikur heima hjá sér. Þá sagði litla
dóttir hans: „Það er nú gaman að
sjá hann pabba, ef hann verður hér
ekki allt of lengi“. Henni fannst móð-
ir sín al'rækja sig, meðan faðirinn
var heima í orlofinu.
Gamalt kínverskt máltæki hljóð-
ar eitthvað á þessa leið: „Það er
æskilegt, að maðurinn lifi á við-
burðaríkum tímum“. Við, sem nú lif-
um, þurfum ekki undan því að
kvarta, að lítið hafi gerzt á okkar
ævi. Aldrei hafa jafnmiklir og stór-
kostlegir viðburðir gerzt á jafn-
skömmum tíma í sögu mannkyns-
ins og á árunum 1939—’45. Mér er
ljúft og skylt að játa, að beztu end-
urminningar mínar frá stríðsárun-
um eru lengdar við dvöl mína
„heima“ á Fróni. Þar kynntist ég
landi, j)jóð og mennnigu, sem mér
var áður ókunnug og ég mun aldrei
gleyma. Ég gríp oft í að lesa „Mann
og konu“ eftir Jón Thoroddsen, j)eg-
ar ég á mér næðisstund, en á þeirri
vndislegu skáldsögu hef ég fjarska
miklar mætur. Og kvæðin hans Jón-
asar Hallgrímssonar hafa oft hlýjað
mér um hjartaræturnar“, segir Tho-
mas Buck að lokum.
„Höfum við ekki hitzt í Kanada?“
„Nei, það getur ekki verið, þvi ég
hef aldrei tit Kanada komið."
„Ekki ég heldur. Þú hljóta það
hara að hafa verið tveir aðrir menn,
sem hittust i Kanada.“
EF yður vantar góð herra- eða
dömuúr, ættuð þér að tala við
mig. — Sent um allt land. —
(jctWeiHH OíMamh
úrsmiður.
Laugaveg 10, Reykjavík.