Samtíðin - 01.04.1955, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
K-. " 193. SAGA SAMTÍÐARINNAR '
Þai gerðist um nótt
Niðurl.
„Heyrðu nú,“ sagði Janus. „Er það
ekki dálítið hversdagslegt að fara að
slást? Við skulum berjast með and-
legum vopnum. Við skulum vita,
hvor okkar syngur betur. Svo getur
ungfrúin sagt til um, hvorn okkar
henni lizt betur á.“
Það féllst Mons á. Þau stukku nú
öll yfir stauragirðinguna og voru
komin inn i aðra landareign. „Þetta
er tónlistarsalui’inn minn,“ sagði
Janus hátiðlega. „Hljómburðurinn er
prýðilegxu’. Það er lika vegna þess,
að það er bárujárn á öllurn skúrun-
urn i kring. Gei’ið þér svo vel, nú tak-
ið þér lagið, heiTa minn.“
„Ég tekþetta lag: Mak mald“ sagði
Mons og klungraðist upp á hand-
vagn. Hann vætti varimar, barka-
kýlið gekk upp og niður, skrokkur-
inn á honum geklc allur í hlykkjum,
og haim hóf rödd sína. Það kom í
ljós, aðhann hafði ágæta barytónrödd
og að hann hafði fullkomið vald á
þessu garnla kvæði. Ösvikinn Týróli
liefði vai’la getað jóðlað eins vel og
hann. Við lok hverrar vísu hljómaði
eggjandi viðlagið: Mak mak mak -—
ma-ha mak!
Kisa sat á einni af öskutunnunum
og hoi’fði hugfangin á hann. 1 einu
vetfangi tók hann undir sig stökk
nxikið og var kominn upp til hennar,
í’æskti sig og káfaði á hálsinum á
sér, fullviss um að sér hefði vel tek-
izt. „Jæja, nú er röðin komin að
yður,“ sagði hann við Janus.
En þótt undarlegt megi vii’ðast,
tók Janus þann kost að setjast undir
handvagninn. Þetta gat vii’zt
hævei’ska ein, og Mons hugsaði sem
svo, að hér væri nú sannai’lega
hæversku þörf, því að það kom á
daginn, að Janus gat ekki sungið.
Mons gaf Kisu olnbogaskot og sagði:
„Guð minn góður! Þetta var alls ekki
rétt kvæði, heldur eitthvað, sem
hann bullaði, jafnóðum og hann
flutti það, eitthvað um yndislega og
mjúka, litla framfætur og svartan,
silkigljáandi loðfeld. Tilgangux’inn
vur svo sem nógu góðui’, en hvar var
sönggetan? Og hvar var karl-
mennskan? Það hljómaði nærri þvi
eins ok kjökrandi saxófónn, tappi á
rúðu og barnsgrátur neðan úr
dinimum kjallara. Hi’æðilegt, og
bárujámið á skúrnum titraði og
skalf við bergmálið af þvi.“
Það var að Mons komið að skella
upp úr og hlæja, en þá bar allt í
einu nokkuð ~við. Gluggar voru
opnaðir á háu húsunum allt i kring,
raddir hrópuðu ákvæðisoi’ð, þungir
hlittír skullu niður á steinstrætið.
Mons og Kisa sáu þann kost vænstan
að foi’ða sér, en Janus hélt áfram
söng sínum undir handvagninum,
eins og ekkert hefði í skoi’izt. Hann
hafði þá búizt við þessum ágætu við-
tökum. Kettir álíta nefnilega, að
þetta séu beztu viðtökur, sem hugs-
azt getux’. Kolamoli er talinn jafn-
gilda blómvendi, þvottabursti er met-
inn á við láviðarsveig. Mons skildi,
að hann hafði beðið lægri hlut í við-
ui’eigninni og bjóst til að laumast