Samtíðin - 01.04.1955, Blaðsíða 20

16
SAMTÍÐIN
iJ'rdiLitin Lona íegir j-rá:
Ey vnr undirohuö, en sleit uf ntér helsið
HÚN KEMUR hjólandi innan úr
miðbænum og reiðir barn á stýrinu.
Röskleg og örugg smýgur hún
gegnum mannhafið á þessari mestu
umferðarstundu dagsins, þegar allir
eru að koma frá vinnu sinni, og við
og við brosir hún til barnsins síns.
„Heim!“ segir hún, en barnið má
ekki svara, heldur verður að láta
sér nægja að kinka kolli, meðan þær
eru á hjólinu.
„Segið þér mér, hvers vegna þér
eruð hér einar með litlu telpunni
yðar?“
„Við erum margar, konurnar, sem
höfum þá sögu að segja!“
„Ég veit það.“
Tíunda hver móðir í landinu er af
einhverjum ástæðum ein með barnið
sitt. Það iiiá vel vera, að hún sé
ekkja eða skilin við manninn — eða
maðurinn hefur einfaldlega laumazt
frá henni einn góðan veðurdag, til
þess að létta af sér skyldum heimilis-
föðurins. Það er ekki alltaf, að hann
skilar sér ])á heim aftur að kvöldi.
„Ég treysti mér ekki til að húa við
þetta, þegar til lengdar lét, eins og
allt var í garðinn búið, og hann virt-
ist ekki skilja neitt. Ég er alin upp
við frelsi og sjálfstæði, en hef jafn-
framt vanizt því frá blautu barns-
inn heimsfrægi, sagði eitt sinn um
frú Roosevelt: Hún er „kona með
stórt hjarta".
beini að hafa sjálf áhyrgðartilfinn-
ingu. Ég átti duglega móður, sem
hafði dálitla, sjálfstæða atvinnu og
var l)lessunarlega óháð öðrum. Móð-
ir hans var hins vegar ein af þessum
auðsveipu konum, sem glatað hafa
persónuleik sínum og andlegu sjálf-
stæði.
Kvöld eitt skömmu eftir brúðkaup
okkar spurði ég, hvort hann vildi
skreppa með mér út á lijóli. Við það
var ekki komandi. Svo fór ég ein-
sömul og var klukkutíma hurtu. Mér
kom ekki til hugar, að við það væri
neitt athugavert. I annað skipti fór
ég líka ein út. Þegar ég kom heim,
var hann bæði fúll og afundinn.
Meðan ég var að heiman, hafði hann
setið einsamall og haldið að sér hönd-
um — eins og hann væri að safna
kröftum til þess að barma sér og
rífast. Þegar þetta hafði endurtekið
sig tvisvar, gafst ég upp við að taka
mér nokkuð fyrir liendur upp á eigin
spýtur, og þá gekk allt prýðilega í
heilt ár. En mér fannst þetta nú satt
að segja óviðkunnanlegt framferði og
sætti mig einungis við það til að liafa
frið. Það var sjálfsagt bjánalegt af
mér, — hann vildi einn öllu ráða, og
með þessu móti fékk hann vilja sín-
um framgengt.
Hann var líka óánægður með
fleira, mér við komandi — alveg
saklausa hluti. Þeir voru eklci einu
sinni svo mikils virði, að mér fynd-