Samtíðin - 01.04.1955, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
15
sigurgleði markaða í þróttmikla
ásjónu sína.
„GET ÉG nokkuð gert fyrir yður?“
spurði eftirmaður Roosevelts, Harry
S. Truman, ekkju forsetans.
„Segðu mér heldur, hvað ég get
gert fyrir þig“, svaraði frú Roose-
velt.
Áður en Roosevelt forseti andaðist,
varð kona hans, stöðu sinnar vegna,
að gæta tilhlýðilegrar varúðar í
dómum sínum um gang opinberra
mála. Eftir að frúin var orðin ekkja
og flutt úr Hvíta húsin, varð hún
hins vegar algerlega sjálfráð orða
simia og athafna í þessum efnum.
Þetta frelsi notaði hún sér óspart.
Þannig tók hún óvægilega, opinbera
afstöðu í málefnum Israels á sínum
tima og einnig í umræðum um
fræðslumál Bandaríkjanna, og eign-
aðist í hæði skiptin heiftuga and-
stæðinga, sem flestir urðu þó að
láta í minni pokann, áður en lyki.
Meðal þeirra var hinn nafntogaði
Spellman kardínáli, erkihiskup í
New York.
I desember 1945 tilnefndi Truman
forseti frú Roosevelt fulltrúa Banda-
ríkjanna á aðalfund Sameinuðu
þjóðanna. Frúin var í fyrstu hikandi
og kvíðafull að takast þetta mikla
trúnaðarstarf á hendur, en gerðist
brátt skeleggur talsmaður lýðræðis-
hyggjunnar á þessari virðulegu
samkundu. Það urðu mörgum von-
brigði, en Eisenhower veitti henni
lausn frá þessu starfi í desember
1952.
Þessari mikilhæfu konu er þannig
lýst í amerískum heimildum, að hún
sé hispurslaus og mannblendin. Hún
stagar sjálf í sokkana sína og ferð-
ast með neðanjarðarlestum stórborg-
anna ásamt alþýðu manna, hvítri og
svartri, og þætti ýmsum það líklega
ekld þvílíkri höfðingjakonu sæm-
andi! Hún hefur reynzt 5 börnum
sínum góð móðir og ekki síður um-
hyggjusöm amma og langamma 20
barnabörnum og 3 barnabamabörn-
um, sem hún á, þegar þetta er ritað.
Hún reykir ekki, bragðar ekki sterka,
áfenga drykki, hatar bridge og notar
aldrei fegurðar- eða snyrtivörur.
Hún um það. En af dugnaði henn-
ar fara stöðugt mildar sögur. Hún
skrifar enn greinina sína í dagblaðið
á hverjum degi og auk þess mánað-
arlega grein fyrir kvennatímarit.
Vinnudagur hennar er aldrei
skemmri en 17 klst., og mikið af
störfum sínum hefur hún helgað
þeim, sem minnimáttar eru í lífinu,
því. fólki, sem hættast er við, að
troðist undir í baráttunni. „Að hugsa
sér!“ sagði hún, skönnnu eftir að
hún varð sextug. „Ég er orðin sex-
tug, og það þýðir, að nú á ég aðeins
eftir 15 ára starf í þágu nytsamlegra,
opinberra mála“.
Engin amerísk kona á þessari öld
hefur unnið jafnviðtækt menningar-
starf og hún. Það er ekki nóg með,
að hún liafi barizt sleitulaust fyrir
mannréttindum kúgaðra þjóða.
Heima fyrir hefur hún unnið að því
að tryggja milljónum fólks bætt
lífskjör, betri húsakynni, betri
hjúkrun o. s. frv. Hún hefur sjálf
gefið liðlega hálfa milljón dollax-a
til mannúðarmála. Það er rétt, sem
John Guntlier, fex’ðabókahöfundur-