Samtíðin - 01.12.1956, Qupperneq 25

SAMTÍÐIN
17
larcjaret Cjadclií:
217. SAEA SAMTIÐARINNAR
Læknirinn sá aðvarandi fingur svífa
í lausu lofti. Hann hafði áður bjargað
lífi hans og svo mundi enn verða.
Fingurinn, sem sveif í lausu lofti
DULARFULLUR FINGUR heilags
manns í Tíb,et bjargaði mannslífi
ekki einu sinni, heldur fjórum sinn-
um. Fyrir þessu bappi varð mjög
efagjörn , kona, dr. Gladys Cross,
sendilæknir í Kína og Tíbet og há-
skólakennari bæði í ensku og kín-
versku.
Dr. Cross var ásamt þjónustuliði
sínu á leið gegnum hættulegt skarð
i Himalayafjöllunum til þorpsins
Draus. Henni var haldið nokkra
daga í sóðalegri, frumstæðri smá-
borg, sem stjórnað var af ræningja-
foringja, Dewarzung að nafni. Auð-
ugum kaupmönnum var þröngvað
til að fara leiðina milli Peking og
Barkul, og ræningjaforinginn auðg-
aðist, enda kúgaði hann fjallamenn
á márgra mílna svæði.
Nú vildi svo til, að guðirnir höfðu
látið Dewarzung fótbrotna, skönnnu
áður en dr. Cross kom til hans. Og
af því að þjónar læknisins voru elcki
fyrr komnir inn á basarinn en þeir
tóku að hrósa honum fyrir læknis-
fræðileg afr,ek, var hann óðara beð-
inn að koma og líta á stigamanninn.
Kvenlæknirinn fór með þjóna
sína til fundar við hann. Fótur lians
var mjög illa til reika, bólginn upp
fyrir hné og óskaplegir verkir í hon-
um. Hjá bófanum var rishi eða heil-
agur maður, sem sárbændi guðinn
um að reka brott djöfla þá, er vald-
ir væru að sársaukanum. En sárs-
aukadjöflarnir fóru hvergi.
Dewárzung fagnaði komu dr.
Cross ákaflega. Eftir að hún liafði
bundið um brotið og sefað sársauk-
ann, formælti hann gamla rishinum
og lét loka hann inni. Morguninn
eftir fór dr. Cross aftur að líta á
sjúklinginn. Er hún kom inn i her-
bergi De'warzungs, heyrði bún hróp-
að reiðilega:
„Út með auga, af með fingur!“
Þarna á gólfinu lá veslings helgi-
maðurinn og grátbað, að sér yrði
þyrmt við pyndiugum þeim, er
skálkurinn hótaði honum. Dr. Cross
sá, að Dewarzung var full alvara.
Hinum heilaga manni bafði mistek-
izt að hjálpa honum; þess vegna
skvldi hann nú hljóta refsingu.
Hún reyndi að bjarga gamla
manninum með því að segja, að
enda þótt honum iiefði reynzt ol-
viða að r,eka út liina illu anda, hefði
honum þó tekizt að kalla hana til
hjálpar. Hún hélt þvi eindregið
fram, að Dewarzung mundi kalla
bölvun yfir sjálfan sig með þessu
athæfi. Þrjóturinn vildi ekki heyra
það nefnt. Hann yppti aðeins öxlum
og sagði, að öldungurinn ætti ekkert
fé i lausnargjald fyrir auga sitt og
fingur.