Samtíðin - 01.11.1957, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
227. SAGA SAMTÍÐARINNAR
Og lyngið glðði
HLlÐIN VAR ÖLL lyngi vaxin, og
það sló gullnum roða á breiðurnar.
Volg golan gældi við mann, þegar
hún strauk kinnarnar. Einhvers stað-
ar var maður’ að syngja, hreinni og
tærri lágrödd, og niðri á sléttunni,
milli laufgaðra trjánna, lyppaðist
hvítur reykur frá báli, sem tatarar
liöfðu kveikt úti fyrir tjaldbúðum
sínum, letilega upp í loftið. Svala
flaug svörtum vængjum í sólarátt,
og suðið i fjölda önnum kafinna b)T-
flugna úti' á smáragrundunum var
leiðigjarnt og hafði svæfandi áhrif.
Því var það, að stúlkan, sem lá
endilöng á bakið með spenntar greip-
ar undir hnakkanum, var syfjaðri en
hún átti vanda til. Grænn, þunnur
kjóllinn hafði dregizt upp á grönn,
gullbrún lærin. Og þar sem hún lá
þarna, virtist smáger, spengilegur
líkami hennar renna saman við gróð-
urinn, en ásjónan var myrk, svipur-
inn óumbreytanlegur. Augun voru
eins og tvær mj úkar vinþrúgur, dökk
eins og náttmyrkur. Hún bar ósvik-
inn tatarasvip, en við nána athugun
kom í Ijós vottur af öðru ættarmóti,
annarleg blóðblöndun. Ef til vill birt-
ist það í mjúkum ávala liökunnar,
löngum, fíngerðum höndunum eða í
einskærri fegurð hins mikla, mjúka,
jarpa hárs. Tatari af hálfu leyti, en
hverra manna í hina ættina? Hún
lyfti höfði, og andartak leið lculda-
legt háðbros yfir ásjónu hennar. —
Hvaða máli skipti það, þótt líf henn-
ar hefði aldrei verið vitund frábrugð-
ið venjulegri tataratilveru. Enda þótt
hún hataði þetta líf af heilum hug,
gat hún ekki annað en lifað því.
Einhvers staðar kvað við áköf
hundgá, og þá spratt hún á fætur,
andvarpaði og liljóp eftir heitu, há-
vöxnu, kitlandi grasinu i áttina til
tjaldbúðanna. Það tók hana ekki
langan tíma að skunda niður að
gamla, hrörlega vagninum, sem hún
kallaði heimkynni sitt. Dti fyrir hon-
um stóð maður. Andlit hans var
beinabert, augnaráðið eirðarlaust og
hakan órökuð. I fyrstu var hún í vafa
um, hvers konar náungi þetta væri.
Hundarnir, sem hlekkjaðir voru við
staur, geltu ákaft, en hún virtist láta
sér fátt um það finnast. Samt laut
hún niður að þeim, sem næstur henni
var, og klappaði honum. Hann hætti
að gelta og sleikti hönd hennar.
„Hundar eru elskir að mér,“ sagði
hann, og rödd hans var undarlega
viðkvæm. Hlýtur að stafa af því, að
ég kann lagið á þeim, býst ég við,“
bætti hann við.
„Það er sennilegt,“ sagði hún og
virti hann fyrir sér. I augnaráði
hennar vottaði fyrir fjandskap. —
„Hvað ertu að vilja liér?“ liélt hún
áfram.
Hann virtist ekki gefa gaum að
orðum hennar, því hann spurði:
„Af hverju eru þeir bundnir?“
Hún sneri sér hálfvegis undan, og
augnaráð hennar varð fjarrænt.
„Það eru ástæður fyrir þvi,“ sagði
hún og gerði sig líklega til að strunsa
framhjá lionum. En þá seildist hann
snögglega til hennar og greip um