Samtíðin - 01.11.1957, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
DAUÐINN VIÐ MÍLNASTEININN
ÁRIÐ 1946 var ég nýsetztur að í
Höfðaborg í Suður-Afríku, hafði
gerzt þar málaflutningsmaður að af-
loknu lögfræðinámi. Ég hafði verið
svo heppinn að geta keypt mér hlut-
deild i gamalli lögfræðiskrifstofu, og
nú var ætlun mín að kvænast Estellu
Hildebrand, tvítugri unnustu minni,
sem var hjá foreldrum sínum á
sveitabýli þeirra skammt frá Ceres
í Ilöfðaborgarfylki, um það hil 80
mílur frá Höfðaborg.
Það var tímafrekt að aka á stefnu-
mót við Estellu þrjú kvöld vik-
unnar, en ég var ungur og ákaf-
lega ■ástfanginn. — Vegurinn til
Paarl, 36 mílna langur, var mal-
hikaður og því hægt að aka hann
hratt. En þegar komið er fram-
hjá Wellington, sem er 10 mílur
handan við Paarl, fer vegurinn að
verða geysibrattur, gegnum hið við-
sjárverða Bains Kloof fjallaskarð, og
er hengiflugið út af vegarbrúninni
þar um 1000 fet.
Þegar hvasst var af suðaustri á
fjallinu eða hellirigning, varð fjalla-
skarð þetta ein af hættulegustu sam-
gönguleiðum veraldarinnar.
Bains Kloof skarðið er alltaf fá-
farið, og að næturlagi kemur varla
fyrir, að maður mæti þar bíl. Veg-
urinn um skarðið er sex mílna lang-
ur og liggur um mishæðótt fjall-
lendi, en síðan eftir mjúkum skorn-
ingum til Ceres.
Það var á nóvemberkvöldi 1946,
að ég hafði staldrað við í Wellington
til að fá mér kaffisopa, áður en
lengra væri ekið. Það var kalsaveð-
ur og liellirigning, enda þótt nóvem-
her sé sumarmánuður á þessum slóð-
um. Það var eitthvað að þurrkunum
á hílrúðunum, og meðan ég drakk
kaffið, fékk ég bifvélavirkja til að
gera við þær til bráðabirgða.
Eg ók út úr Wellington eftir veg-
inum, sem liggur upp í fjallaskarð-
ið. Ljósin á bilnum mínum lýstu um
það bil 20 fet fram á veginn. Lengra
sá ég ekki fyrir slagviðrinu.
Ég ók ekki nema á 25 mílna hraða
og var kominn efst upp i skarðið
eftir 25 mínútur. Þegar þangað var
komið, staldraði ég við fáeinar mín-
útur og reykti sígaretttu. Svo setti
ég bílinn i 2. gir og ók af stað nið-
ur bugðóttan veginn, sem alls staðar
lá úti á hrúninni á 600 feta brekk-
unni niður að livítfyssandi Breede-
ánni.
Mér varð stöku sinnum litið á
hraðamælinn, þegar mér fannst bíll-
inn fara full hratt niður hallann, en
hraðavísirinn stóð vfirleitt á 20 mil-
um.
ÉG VAR ALVEG nýfarinn fram-
hjá 14. mílnasteininum og nálgaðist
nú óðum hröttustu brekkuna á leið-
inni niður eftir, þegar ég sá glytla
i afturljós á ökutæki fyrir framan
mig. Það fór ósköp liægt, og ég fór
að draga það uppi í mestu róleg-
heitum.
Ég var kominn að klettasnös um