Samtíðin - 01.11.1957, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
öðru hverju. Það gæti vel orðið þess
virði, þegar til lengdar lætur. Þegar
allt kemur til alls, gæti vel verið, að
lögreglan hefði áhuga fyrir að kynn-
ast þér.“
„Þú ert búinn að leggja allt þetta
vandlega niður fyrir þér, skilst mér,“
sagði hún, þar sem hún stóð, studdi
annarri höndinni á mjöðmina og
starði á hann, háðsleg á svip. Svo
sneri hún sér snöggt við á háum hæln-
um, en fann um leið, að ’þrifið var
yfir um hana og hann dró hana að
sér. Með villimannlegri ákefð þrýsti
hann vörunum að munni hennar. Hún
veitti enga mótspyrnu, mælti ekki orð
frá vörum, en beið þess aðeins, að
hann sleppti takinu af grönnu mitti
hennar. Svo gekk hún þegjandi að
borði, dró fram skúffu og rétti hon-
um fjóra óhreina pundsseðla.
„Þú færð aldrei fleiri hjá mér,“
sagði hún, „svo mikið get ég fullviss-
að þig um.“
Hann brosti, þreif seðlana og stakk
þeim í barm sér.
„Ekki gætirðu vist gefið mér eitt-
livað að éta?“ sagði liann. „Ég hef
hvorki bragðað vott né þurrt síðan
seinni partinn í gær.“
„Ég veit elcki, nema ég eigi fáein-
ar brauðsneiðar, ögn af salati og ef
til vill ostbita; annað á ég ekki.“
„Ég held það sé nú bærilegt,“ sagði
liann og lét fallast niður í stól. Og
áður en varði, var hann farinn að
háma i sig ost og í þann veginn að
ljúka hálfum hjór, sem hún hafði rétt
honum. Hún sat þarna og beið þess,
að hann lyki máltiðinni, en stóð því
næst upp og gekk til dyra.
„Ég hef verk að vinna,“ sagði hún,
„en ef þú ert þreyttur, sem þú hefur
allt útlit fyrir að vera, er þér velkom-
ið að livila þig hérna stundarkorn.
Ég hef siður en svo nokkuð á móti
því.“
Hann starði á hana tortrygginn, en
virtist þó glaður yfir þvi, að hún
skyldi geta sett sig í spor hans, kink-
aði kolli og horfði á hana fara út um
dyrnar. Það hringlaði örlitið i perlu-
tjaldinu, og allur vagninn skalf og
stundi undir þunga hennar.
Það var orðið dimmt, þegar hún
kom aftur, gekk upp tröppurnar,
opnaði dyrnar og litaðist um. Ökunni
maðurinn steinsvaf í rúminu. Andar-
tak stóð hún þarna. Svo lét liún
stærðar vönd af gullnu lyngi i
sprunginn vasa, en laut þvi næst nið-
ur að manninum, þreif í öxlina á
honum og liristi hann.
„Nú verður þú að hypja þig héð-
an,“ sagði hún. „Ég kæri mig ekki
um, að farið verði að baktala mig, —
og jafnvel tatarar eiga það til að vera
dálítið skrýtnir i þeim sökum, skal
ég segja þér.“
Hann andvarpaði djúpt, um leið
og hann brölti á fætur, hristi sig og
leit upp. Augu hans ljómuðu, þegar
hann leit á hana.
„Þú ert annars ágætis telpa; á því
er enginn vafi,“ sagði hann.
„Þú ættir ekki að vera með neinn
bjánaskap,“ sagði hún og hörfaði aft-
ur á bak. „Þá yrði ég ef til vill að
neyðast til að æpa á hjálþ, og þú
mundir eiga eftir að sjá eftir því, trú
mér til.“
Hann nam staðar, kyngdi áformi
sínu og gekk til dyra.
„Hamingjan hjálpi mér,“ sagði