Samtíðin - 01.11.1957, Síða 15

SAMTÍÐIN
11
handlegg henni. Hann furðaði á, hve
armur hennar var mjúkur og heitur.
„Ég vona þú hafir ekkert á móti
því,“ sagði hann, „en ég er hingað
kominn til að ræða við þig um dá-
litil viðskiptamál, alveg einslega
okkar á milli.“ Hann skotraði aug-
unum til vagnsins, og með snöggri
höfuðhreyfingu henti hún honum að
fjdgja sér upp tréþrepin fjögur.
Það var dimmt og svalt þarna inni,
og andartak stóð hann grafkyrr og
litaðist um. Síðan liafði liann ekki
augun af henni langa hríð.
„Guð minn góður,“ sagði hann og
strauk ennið með handarbakinu, „þú
ert falleg . . . sannkölluð fegurðardís,
af tatarastúlku að vera.“
„Þú áttir eitthvert erindi við mig,“
sagði hún og tyllti sér á stokkinn á
hrörlegu rúmfleti. Yið það lyftist
kjóll hennar örlitið, og í ljós kom
fullkominn ávali mjúkra, gullinna
hnjánna. „Segðu það, sem þér býr í
brjósti, og farðu svo héðan.“
„Hefurðu nokkuð á móti því, að ég
fái mér sæti?“ sagði hann og þokaði
sér að gömlum, grænum flosstól, sem
hann hlammaði sér niður á.
„Þú þekkir mig ekki,“ sagði liann,
„og það er engin furða, því við höf-
um aldrei hitzt áður.“ Svo hrosti
hann og hallaði sér fram í sætinu,
og augu hans ljómuðu í hálfrökkr-
inu. „En ég þekki þig vel. Svo er mál
með vexti, að fyrir um það hil ári
síðan, var framið innbrot í hús eitt
fimm mílur héðan. Þjófarnir báru
ekki mikið úr býtum, en meðan á
þjófnaðinum stóð, lentu þeir í rysk-
ingum, og það var maður drepinn.
Ekki er ég að segja, að það hafi ekki
getað stafað af óvarkárni, en ég var
þarna skammt frá, þegar þetta bar
við, og sá manninn og stúlkuna, sem
aðstoðaði liann, þegar þau komu
lilaupandi frá húsinu. Þau komust
undan, án þess að nokkrum tækist að
liafa hendur í hári þeirra, og síðan
hefur ekkert til þeirra spurzt. En ef
satt skal segja, vildi svo til, að ég
kom auga á stúlkuna og man vel,
hvernig hún leit út.“
Hann hafði ekki augun af henni,
meðan hann lét dæluna ganga. „Það
var tatara-stúlka, og hefði vel getað
verið þú, svo sannarlega,“ sagði hann
brosandi. „Ég veit, að það varst þú.“
Andartak sat hún grafkyrr eins og
myndastytta. Golan lék við perlu-
tjaldið fyrir dyrunum. Svo fálmaði
liún óstyrk eftir strengjunum á
mandólíninu, sem lá til fóta í rúminu,
sem hún sat á, svo þeir gáfu frá sér
undarlegan, ójarðneskan hljóm. Hún
sat teinrétt.
„Fyrst þú virðist vita svona mik-
ið,“ sagði liún, „hvernig stendur þá
á því, að þú hefur ekki komið fyrr
til mín?“
„Af því, jómfrú góð, að undan-
farna níu mánuði lief ég verið í mjög
svo óskemmtilegri gistivist í einu af
fangelsum hennar hátignar, drottn-
ingarinnar. Ef satt skal segja, eru
ekki nema þrír dagar, síðan ég var
látinn laus.“
„Einmitt,“ sagði hún, og rödd
hennar var alveg róleg. Svo.reis hún
á fætur og mælti: „Og hvað er það,
sem fyrir þér vakir?“
„Ég ætlast ekki til mikils,“ sagði
hann og stóð upp, aðeins að þú látir
mig hafa eins og tvö sterlingspund