Samtíðin - 01.11.1957, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
15
það bil 30 fet aftan við bilinn og
ákvað að doka þar við. Það var allt of
hættulegt að reyna að fara fram úr
lionum þarna á fjallinu. Nú var ég
kominn alveg að flöktandi afturljós-
inu á. bílnum, þegar liann virtist
skríða allur til á veginum. Andar-
tak riðaði hann frammi á brekku-
brúninni, svo endasentist hann fram
af henni og tók að velta niður að
ánni fyrir neðan.
„Það er úti um liann,“ man ég,
að ég sagði við sjálfan mig, um leið
og ég hemlaði með sérstakri var-
kárni. Mér tókst að stöðva bílinn fá-
ein fet þaðan, sem binn billinn liafði
steypzt út af vegarbrúninni. Svo
snaraðist ég í regnkápuna, steig út
úr bilnum og gekk varlega fram á
vegarbrúnina.
Enda þótt ljósin væru sterk, sá ég
bílinn livergi. En gegnum rokið
heyrðist mér ég greina fjarlæg óp.
Ég hikaði andartak. Síðan sparn ég
liælunum á kaf í aurleðjuna i brekk-
unni og hóf hina hættulegu niður-
göngu. Ég steig hvert fótmál með
stökustu varfærni, til þess að ég
skyldi ekki steypast á höfuðið á þess-
ari 300 feta leið og mola í mér hvert
bein.
Ég var hálftíma að klungrast nið-
ur að bilflakinu. Bíllinn lá á hlið-
inni. Dyrnar hægra megin höfðu
lirokkið upp. Við bjarmann frá hand-
Ijóskerinu mínu sá ég manninn, sem
ók bílnum. Hann lá eins og lirúg-
ald bak við stýrið. Blóðið vætlaði úr
munni hans. Þegar ég skotraði aug-
unum inn i aftursætið, sá ég stúlku,
sem sat og þrýsti að sér tveim smá-
börnum. Börnin voru dáin. Eg hall-
aði mér inn um vinstri afturglugg-
ann og tók á slagæð stúlkunnar. Hún
bærðist enn hægt.
Þegar ég gekk kringum bílinn, kom
ég auga á konu, sem hafði henzt
úr framsætinu hálfvegis út úr vagn-
inum. Hún hafði lent með höfuðið
á steini. Með henni var ekkert lifs-
mark. Mig langaði til að liðsinna
stúllcunni i aftursætinu, en þegar ég
reyndi að opna dyrnar, fann ég, að
þær voru klemmdar aftur. Ég var
hræddur við að tosa henni út um
gluggann, af því að ég hafði ekki
minnstu hugmynd um, hve mikið
hún var meidd.
Blóðið lagaði úr sári, sem stúlk-
an hafði á höfðinu, og mér datt i
hug, að ég kynni að geta stöðvað
blóðrennslið, áður en ég færi að ná
í hjálp. Ég tók því hálsklút minn
og reifaði höfuð stúkunnar fast með
honum. Við þetta varð ég mjög
blóðugur bæði á höndum og erm-
um.
Þetta var það eina, sem ég virtist
geta gert. Að þvi loknu klungraðist
ég varlega áleiðis upp til þjóðvegar-
ins. Eftir langa mæðu komst ég
þangað, sem billinn minn stóð og
var þá bæði óhreinn, aurstokkinn og
blóðugur. Auk þess hafði ég skorizt
illa á hægri úlflið.
Ég vissi, að stytzt var til Welling-
ton, hálf fimmtánda míla, en þá yrði
ég að fara aftur yfir fjallið. Auk
þess hefði verið ærið áhættusamt
að revna að snúa við bílnum á mjó-
um veginum, og það þó að um há-
bjartan dag hefði verið. Ég ákvað
þvi að halda áfram til Worcester,
næstu borgar.