Samtíðin - 01.02.1958, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
230. saga samtíðarinnar /XvXvMvIvXvXvIvX*
Farið vurlegu* frú ntíit gúð
ÞEGAR INGIRlÐUR kom úr bæn-
um, fór hún ekki inn um aðaldyrnar
á húsinu, eins og hún var vön. Henni
fannst nefnilega allt í einu, að liún
þyldi ekki að sjá framan í ráðskon-
una sína, hana ungfrú Ölsen. Hún
fann það á sér, að strangheiðarlegt,
rauðyrjótt andlitið á ráðskonunni
mundi fara enn meira i taugarnar
á sér en vant var. „Þessi afbragðs
stúlka, hún ungfrú Ölsen okkar,“ eins
og Tómas var vanur að s£gja um
hana.
Ingiríður lagði í þess stað krók á
leið sína framhjá grashjallanum, nið-
ur í garðinn. Þar staðnæmdist hún
og horfði yfir grundina, sem var i
ágætri rækt, með vatnsþrónni mið-
svæðis. Litlu síðar geklc hún að
kringlótta steinborðinu, sem stóð
undir kastaníutrénu og settist á hekk-
inn. Hún tók af sér hattinn og lagði
liann á borðið fyrir framan sig. Kast-
aníubrúnt hár hennar féll eins og
hjálmur að fíngerðu höfðinu, og and-
litið, sem gægðist fram undan hjálm-
inum, var hjartalaga og eggjandi.
Andartak sat hún djúpt hugsi, svo
tók hún sígarettu upp úr töskunni
sinni, kveikti í henni og sogaði reylc-
inn djúpt að sér með luktum aug-
um. Hún ætlaði að sitja hérna stund-
arkorn . . . áður en hún færi að horða
miðdegisverðinn með þeim Tómasi
og ráðskonunni . ..
ÞETTA liafði verið skrítinn dag-
ur. Morgunninn hafði raunar hyrjað
fullsæmilega: eftir langvarandi rign-
ingu hafði sólin hrotizt gegnum
skýjaþykknið, og ungfrú Ölsen liafði
lagt á borðið úti á veröndinni. Hún
lagði sig alltaf í líma, þegar þau
áttu að horða úti. Hún hafði tínt
hlóm í garðinum, látið þau i litla
silfurhikara og skreytt borðið méð
þeim.
Tómas var aldrei sérlega marg-
máll við morgunverðinn. Hann sat
með gleraugun á nefinu og las morg-
unblaðið, og er því var lokið, rétti
hann lienni hlaðið og sagði, eins og
liann var vanur: „Það lítur út fyrir,
að kjallaragreinin sé alveg ágæt í
dag.“
Hún anzaði honum elcki ' einu
sinni, lieldur þreif hlaðið, fór að lesa
fyrirsagnirnar í því og fletti svo,
þangað til hún kom að kvikmynda-
gagnrýninni . . . Henni var dálítið
kalt í næfurþunnum morgunkjóln-
um, en hann var svo fallegur, að
liún gat ekki fengið af sér að fara
í annan. Hann var alveg eins og
sniðinn til að vera í, þegar maður
horðaði morgunverð úti í guðsgrænni
náttúrunni. Tómas hafði komið með
hann lianda henni frá London, en
þangað hafði hann farið i verzlunar-
erindum í vor. Það lá við, að henni
þætti fyrir því, að hann skyldi hafa
verið að kaupa handa henni þennan
kjól, einmitt þegar hún . . . Jæja,
ekki var það nú henni að kenna, þó
að liún hefði hitt Ebba í þessu sam-
kvæmi hjá Jakobsensfjölskyldunni.