Fréttablaðið - 08.06.2010, Blaðsíða 36

20 8. júní 2010 ÞRIÐJUDAGUR
BAKÞANKAR
Hólmfríður
Helga
Sigurðardóttir
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Guð minn
góður,
Ódysseifur!
Heldurðu
að hann
lifi þetta
af?
Við kom-
umst að
því þegar
þú biður
hann um
boltann.
Mamma var að
flakka á milli sjón-
varpsstöðva í gær
og rambaði óvart
inná MTV. Og hvað gerðist?
Hún hoppaði
uppí loftið.
Og hvað
gerðist svo?
Ekkert
meira.
Hún er þar
ennþá.
Hann er að fá
hjartaáfall!
Er læknir í
hestinum?
Þetta er Solla þegar hún
lærði að skríða.
Þetta er hún þegar hún
lærði að ganga.
Og svo þegar hún lærði
á þríhjól.
Þú áttir
mjög óskýra
æsku.
Af hverju held-
urðu að við
höfum keypt
myndbands-
upptökuvél?
Einu sinni, fyrir ekki svo langa löngu, var ég lítill og fáránlega útskeifur
krakki. Mér fannst ekki töff að vera eins
og kvenkyns barnaútgáfan af Chaplin og
æfði mig stundum í laumi að ganga beint
eftir línu. Hins vegar þakkaði ég fyrir að
fæturnir á mér sneru þó ekki inn á við. Í
barnæsku minni tilheyrðu þeir innskeifu
nefnilega varnarlausum minnihlutahóp-
um, settir í hóp með rauðhærðum og
freknóttum, feitabollum og gleraugna-
glámum. Þeim mátti stríða.
EITTHVAÐ hefur breyst frá því ég var
krakki. Kannski eru mömmur hættar
að gleðjast yfir hraustlegum dætrum
beinum í baki með eplakinnar.
Kyssa stelpurnar sínar bless á
morgnana, eftir að hafa vigtað ofan
í þær sojamorgunbaunir, ýta herð-
unum um leið aðeins fram á við og
kalla á eftir þeim „inn með tærn-
ar elskan!“
Í dag þykir nefnilega flott að vera
innskeifur með kryppu. Guð-
dómlega fallegu risarnir á síðum
tískutímaritanna eru líka orðnir
innskeifir og svo hoknir í herð-
um að þeir líta út fyrir að vera
að bugast undan kílóunum fjöru-
tíu sem beinin ein bera uppi. Það
er ekki á þeim að sjá að þeir séu duglegir
að drekka mjólk og borða ost.
ÞAÐ er ekkert nýtt að konum sé í auglýs-
ingum stillt upp eins og það sé eitthvað að
hjá þeim. Að líkamstjáningin bendi til þess
að þær séu þroskahamlaðar, ægilega sak-
lausar og varnarlausar. En þær er víðar að
finna en í tímaritunum. Til dæmis á tísku-
bloggunum sem eru orðin lífsnauðsynleg
nútímakonum sem vilja fylgjast með. Á
þeim birta bloggarar, oftast sjúklega sætar
gyðjur sem venjulegar stelpur vilja líkj-
ast, myndir af sjálfum sér. Þar er ritstjór-
inn yfirleitt bara einn, sú hin sama og situr
fyrir á myndunum og jafnvel smellir af
líka. Og alltaf er hún innskeif.
ÉG vildi að ég gæti með góðri samvisku
sagt og meinað: „Usss! hvað þetta er asna-
leg stelling sem þetta stelpugrey er í.
Hverjum dettur í hug að þetta sé flott?“
En það er nú ekki svo. Þó ég sé fyrir löngu
hætt að láta mig dreyma um að stólparnir
sem ég hef fyrir fætur breytist í pinna og
bífurnar breyti um stefnu er ég einkenni-
lega skotin í þessum afkáralegu stelpum. Á
meðan skynsemin segir mér að það sé eitt-
hvað athugavert við það sem ég er að horfa
á, finnst mér þær bæði sætar og flottar.
Getur verið að innst inni langi mig að vera
innskeifur kroppinbakur?
Innskeifar og þokkafullar