Morgunn - 01.12.1946, Qupperneq 23

MORGUNN
93
ar fóstru minni þótti lítt ganga með lækninguna, tók hún
til sinna ráða. „Náðu mér í svo sem meterlangan tvinna-
spotta“, sagði hún. Hvað stendur nú til, hugsaði ég með
sjálfum mér, en gerði eins og hún bað mig. Hún tók nú
tvinnaspottann og snerti hverja vörtu fyrir sig með öðr-
um enda hans, en á meðan þuldi hún eitthvað fyrir munni
sér, eins og sagt var um galdrakerlingamar í ævintýrun-
Um. Skyndilega varð augnaráð hennar ískyggilega star-
andi og hún horfði hvasst á vörtumar, en jafnframt hnýtti
hún hnúta á tvinnaspottann, einn fyrir hverja vörtu. Mér
fór ekki að verða um sel. Loks stakk hún spottanum upp
í sig og þá var mér öllum lokið. „Nú ætla ég að fara með
spottann út í garð og grafa hann þar“, sagði fóstra mín,
,,hann rotnar fljótt þar og þá verða vörturnar horfnar,
engin ör verða eftir þær, og þú fær þær ekki aftur“. Lg
fylgdist með henni út í garðinn og horfði á tiltektir henn-
ar meðan hún var að grafa spottann með viðeigandi yfir-
lestri, en ég þorði þó aðeins að horfa á hana álengdar. Ég
notaði engin lyf við vörtunum næstu dagana, en að 10
dögum liðnum voru þær allar horfnar; þær komu ekki
aftur og skildu engin ör eftir. Ég var sannfærður um það
í barnslegri einfeldni minni, að fóstra mín væri ramm-
göldrótt. En nú er mér fyllilega ljóst, að hér var aðeins
um sefjun að ræða, eitt stig dáleiðslu, staðreynd, er vís-
indi nútímans hafa viðurkennt. Ég sé enga ástæðu til að
afsaka það, að ég gerði mér ekki ljóst þá þegar, hvernig
í þessu lá. Hve margir af oss skilja orsök og afleiðing þess,
er vér sjáum gerast í fyrsta skiptið? Þekking er ávöxt-
Ur rannsóknar og samanburðar. Hver getur vænst þess
með sanngimi, að drenghnokki væri fær um að samhæfa
þessi tvíþættu fyrirbrigði, skilja orsakir og afleiðingar. Um
Þetta leyti (fyrir fimmtíu árum) var sefjun óþekkt orð
uieðal enskrar. alþýðu, en ég veit nú, að mönnum var þá
orðið þetta kunnugt handan við Atlanzhafið.
En það þurfti miklu meira en þetta til að vekja þennan