Morgunn - 01.12.1946, Qupperneq 26

96
MORGUNN
meiri innileik en þegar hún vaknaði aftur til meðvitundar.
Hún opnaði augun og strauk hendinni yfir ennið. Ég geri
ráð fyrir, að hún hafi veitt óttanum í svip mínum athygli,
er henni varð litið á mig, því hún sagði: „Hvað gengur að
þér? Haltu áfram með söguna“. Ég gerði það og lét sem
ekkert hefði komið fyrir. Nokkurir dagar liðu svo að ég
minntist ekki á þetta við hana, en þegar ég drap á þetta
við hana, komst ég að raun um, að hún mundi ekki eftir
neinu og lengi vel fékk ég hana ekki til að trúa því, að
þetta hefði átt sér stað.
Um þetta leyti varð ég þess var, að einkennilegur hæfi-
leiki var að vakna hjá mér að nýju, án þess að ég hefði
gert neitt til að sinna honum. Ég gekk úr skugga um, að
mér var unnt að lina sársauka og þjáningar annarra eða
draga úr þessu, ef ég fór höndum um þann stað, þar sem
sársaukans varð vart. Ég gerði mér samt enga skiljanlega
grein fyrir þvi, um hvers konar orku hér væri að ræða,
þó að ýmsir vina minna og kunningja væru farnir að nota
sér þenna hæfileika minn.
Aðferð mín var næsta einföld og óbrotin. Ef einhver
kunningja minna hafði tannpínu, höfuðverk eða tauga-
kvalir eða var haldinn af öðrum lasleika, var ég vanur að
leggja hægri hönd mína á enda brjóstbeinsins (solar-
plexus) á þeim, er ég gerði tilraunina við, og vinstri hönd
mína á þann stað, er hann kenndi til. Einkennilegur hiti
myndaðist á þeim stöðum, er ég studdi á, og einnig í hönd-
um mínum. Á fáum mínútum breyttist þessi hiti í einkenni-
lega sviðatilfinningu í vinstri hönd minni, en samtímis
hvarf verkurinn í líkama þess, er ég gerði tilraunina við.
1 fyrstu voru þessar tilraunir mínar æði fálmkenndar eins
og við var að búast, en smátt og smátt fór ég að sinna þessu
af meiri nákvæmni og athugun. Brátt varð mér Ijóst, að
ætti ég að ná árangri, yrði ég að einbeita allri viljaorku
minni. Yrði mér það á, að láta hugann hvarfla að ein-
hverju öðru, þó ekki væri nema um augnablik, myndaðist
enginn hiti og sviðatilfinningarinnar í hendi minni varð