Morgunn - 01.12.1946, Blaðsíða 74

144
MORGUNN
er svo langt í burtu, að óhugsandi er að hitta það með
ör af streng. Og af hverju finnst þeim lítt til byssuafreks-
ins koma: Af því, að þeir telja það töfra, en ekki líkam-
legt afrek, og töframenn þeirra sjálfra geta unnið enn
meiri afrek. Um efnishyggjumenn, sem eru svo forhertir,
að þeir óska ekki neinna sannana fyrir tilvist dularmagna
og dularvera, þó að þeir, ef þeir skoðuðu hug sinn vel,
trúi i rauninni á slík mögn og slíkar verur, er það svo,
marga hverja, að þeir trúa jafnvel hreinustu tröllasögu,
sem ég segi þeim um eitthvað, sem ég tjái að gerzt hafi
fyrir augunum á mér í einhverju húsi hér í bænum, kött-
urinn rifið húsfreyjuna á hol, og maðurinn siðan drepið
sjálfan sig, en ekki köttinn. En ef ég segi þeim, að ég
hafi sjálfur reynt annað eins og frá er sagt um púðurdós-
ina, svo að ég ekki nefni hnífinn, þá segja þeir, að þetta
sé hrein og vísvitandi lygi!
Fimmti kafli bókai’innar heitir Ummyndanir, sá sjötti
Lœkningar, sjöundi Hlutskyggni og áttundi Um œsku
miöilsins. Svokallaðar andalækningar hafa valdið miklum
straum og skjálfta í landinu, og persónulega þekki ég
ekki til þeirra, en þó hygg ég það sannað, að lækningar
hafi farið fram með einhverjum þeim krafti, sem því mið-
ur fæst ekki ennþá í lyfjabúðum, hvorki hér á landi né
annars staðar. Kaflinn um æsku Hafsteins Björnssonar,
sem er Skagfirðingur að ætt, lýsir honum vel, svo sem
bókin raunar víðar. Hann virðist vera barnslegur og hrekk-
laus maður, en þó gæddur — auk miðilshæfileikans —
sérstæðri athyglisgáfu og greind til frásagnar, og hann
mun af öllum þekktur sem reglusamur, hógvær og vandað-
ur í hvívetna. En eftirtakanleg og um leið átakanleg er
frásögn hans frá bernskuárunum, þegar hann hefur orð-
ið þess vísari, að hann er öðruvísi en annað fólk, að það
sér ekki það sem hann sér, þó að hann sjái allt, sem það
sér. Hann er skammaður og sagður ljúga — af öllum nema
móður sinni — og lengi fram eftir er farið með hann eins