Morgunn - 01.12.1946, Qupperneq 86

156
MORGUNN
UTAN LIKAMANS.
Fyrir nærfellt fimm árum bar það til, að ég vaknaði
við það, að „ég“ var staddur utan líkamans, eins og hnetu-
kjarni væri kominn út úr hnotskelinni. Ég hafði metvit-
und um sjálfan mig á tveim stöðum í senn, óljósa með-
vitund um mig í líkamanum, sem lá á vinstri hliðinni í
rúminu, og miklu ljósari meðvitund um mig burtu frá
líkamanum, já, mér fannst langt í burtu, þar sem ég var
umluktur ógagnsæjum Ijóshjúpi, en með tilfinningu full-
kominnar hamingju og öryggis. Það kann að þykja und-
arlegt, að ég noti þetta orð, en það lýsir þessu ástandi
mínu bezt.
Þarna í burtu fannst mér ég þó vera staddur allur,
jafnvel nákvæm eftirmynd jarðneska líkamans, sem eins
og hann lá þarna á vinstri hliðinni. Ég var mér ekki með-
vitandi um það, hvernig eða hvenær ég hafði farið úr
likamanum, en ég kom til sjálfs mín í þessu ástandi. Þetta
var ekki draumur, ég marka það af því, að þarna var
meðvitund mín svo miklu skýrari en venjuleg dagvitund
mín, sem dagvitundin er skýrari en draumvitundin. Ég
hugsaði á þessa leið: Þetta getur ekki verið draumur. 1
jarðneska líkamanum bjó enginn vilji, en aftur á móti í
mér þarna í burtu, og eins og ég hreyfði mig viljandi
þar, svo hreyfðist einnig líkami minn, sem lá í rúminu.
Ég hélt ekki þessum tilraunum lengi áfram. Ég var
of hamingjusamur til þess að vilja hætta nokkuru til þess
að stytta þessa stund. Eftir að hafa um stund laugast
þessu blessaða, heilsusamlega ljósi, fann ég til löngunar
eftir einhverju, sem ég verð, vegna þess að ég hef ekki
betra orð, að kalla hljómlist. Og hún kom, unaðsleg og
mild, eins og veikur niður af bergvatni, sem virtist vera
um mig á allar hliðar. Ég sá enga veru, mig langaði held-